Πως να αλλάξουμε λάδια ανάρτησης, στην πιο απλή περίπτωση τηλεσκοπικού πηρουνιού, το πηρούνι με βαλβίδες στο κάτω στέλεχος, χωρίς δλδ εξάρτημα cartridge.

To συγκεκριμένο παράδειγμα, έχει τάπες αποστράγγισης στο κάτω μέρος του, με τις οποίες το λάδι μπορεί να αλλαχθεί χωρίς να βγει το πηρούνι ή ο τροχός. Εδώ όμως κάνουμε την πιο γενική περίπτωση, σαν να μην τις είχε.


Τα εργαλεία δεν κάνουν τον μάστορα, αλλά και χωρίς αυτά δεν γίνεται.


Πριν ακόμα στηρίξουμε την μοτό στον αέρα, χαλαρώνουμε όλες τις σχετικές βίδες και ειδικά τις τάπες του καλαμιού, τώρα που τις έχουμε σταθερές.

Το νάυλον βοηθάει να μην τραυματίσουμε τις τάπες, πάντα καλό εργαλείο και προσοχή. Αν το πηρούνι έχει ρύθμιση προφόρτισης την πάμε στο τέρμα ξεβίδωτο πριν κάνουμε ότι άλλο.


Στηρίζουμε με γρύλο (όχι υδραυλικούς, γιατί ξεφουσκώνουν λίγο λίγο) σε γερό μέρος, εδώ στο χταπόδι των εξατμίσεων, και ανυψώνουμε να βρεθεί τροχός στον αέρα.

Αφαιρούμε φτερό, δαγκάνες φρένων, και ότι άλλο δένει στα καλάμια.

Αν οι δαγκάνες κρέμονται τραυματίζοντας εκεί που ακουμπάνε, τις δένουμε με κάτι σε σημείο ακίνδυνο.

Αφαιρούμε άξονα τροχού και τροχό.

Ξεβιδώνουμε τις βίδες κάτω πλάκας, πάνω πλάκας και κλιπον και το πηρούνι θα βγει με το βάρος του ή έστω με λίγο σπρώξιμο.


Νάτο.

Προτιμάμε να τα κάνουμε ένα-ένα, και όχι και τα δύο μαζί ταυτόχρονα, για ευνόητους πρακτικούς λόγους.


Πρώτη βγαίνει η τάπα. Πριν την βγάλουμε, βάζουμε την προφόρτιση στο πιο ξεβίδωτό της.

Και πάλι, έχουμε το νου μας, μπορεί να έχει λίγη τάση και να πεταχτεί στο τέλος του ξεβιδώματος.

Στα μη-cartridge πηρούνια, η τάπα ΔΕΝ συνδέεται με κάτι άλλο και την πέρνουμε έτσι απλά και την βγάζουμε.


Ακολουθεί ο αποστάτης του ελατηρίου.

Βοηθάει ένας μαγνήτης στο βγάλσιμο.


Μετά η ροδέλα.


Και τελευταίο το ελατήριο.

Θα είναι βρεγμένο με λάδι, προσοχή στο λέρωμα.

Τουμπάρουμε σε λεκάνη να αδειάσουν τα λάδια και τρομπάρουμε μερικές φορές, να αδειάσει το λάδι ΚΑΙ από τις βαλβίδες, μέχρι δλδ να μην νοιώθουμε καμία αντίσταση στην κίνηση.

Αφήνουμε να στραγγίξει. Όσο περιμένουμε, ρίχνουμε και μια μέτρηση στο μήκος του ελατηρίου. Είναι εντός στο όριο που λέει το μάνιουαλ;


Δεν είναι κόκα κόλα, είναι πρακτικό δοσίμετρο που έφτιαξα. Αν δεν ξέρουμε, αγοράζουμε ένα έτοιμο.

Βάζουμε την ποσότητα λαδιού και το ιξώδες που λέει το μάνιουαλ. Αφού στραγγίξει καλά το πηρούνι, του βάζουμε το λάδι. Και πάλι παίζουμε το πηρούνι, ώστε να πλημυρίσουν με λάδι πλήρως, οι θάλαμοι των βαλβίδων.

Ακολούθως μετράμε την στάθμη του λαδιού, από το άνω χείλος του καλαμιού με κάτι σε ρόλο χάρακα ή παχύμετρο με ουρά. Είναι όσο λέει το μάνιουαλ;

Αν όχι, προσθέτουμε ή αφαιρούμε λίγο λαδάκι με μια σύριγγα, μέχρι να πετύχουμε ακριβώς την σωστή στάθμη.


Η συναρμολόγηση μετά, είναι η ακριβώς αντίστροφη διαδικασία.

Στις τάπες, που θα θέλουν τάση για να βιδώσουν, βοηθάει να έχουμε ένα δεύτερο άτομο να κρατάει το καλάμι.

Προσέχουμε να βάλουμε τα πάντα όπως ήτανε αρχικά.

Αφού κατεβάσουμε την μοτοσυκλέτα, σφίγγουμε το τελικό σφίξιμο σε όλες τις βίδες και τάπες.

Μεγειά και καλοτάξιδο

Απλά και ομορφα! (μολις γλυτωσαμε 80-100 ευρουλάκια σε μαστορα!)

 Πολυ χρησιμο!!!