Έγραψες!!

Thodo L200 έγραψε:

Στην κοιλια της μανας δυο εμβρυα κουβεντιαζουν. Το ενα ειναι προβληματισμενο, το αλλο, γεματο εμπιστοσυνη και πιστη.

Το πρωτο εμβρυο ρωταει "...και πιστευεις πραγματικα σε μια ζωη μετα τη γεννηση?"

Το αλλο εμβρυο απαντα "ασφαλως, ναι. Για μενα ειναι απολυτα βεβαιο οτι υπαρχει ζωη μετα τη γεννηση μου. Η ζωη εδω μεσα, ειναι μονο για να μας μεγαλωνει, ωστε να μπορουμε να προσαρμοζομαστε για τη νεα μας ζωη, ετσι ωστε να ειμαστε αρκετα δυνατα για οτι μας περιμενει μετα"

Ο μικρος δυσπιστος εχει εκνευριστει "Αυτο ειναι αρκετα ανοητο. Δεν υπαρχει ζωη μετα τη γεννηση. Πως θα εμοιαζε μια τετοια ζωη?"

Ο αισιοδοξος αδελφος του ομως, υποστηριζει "Δε γνωριζω. Αλλα σιγουρα θα εχει πολυ περισσοτερο φως απο εδω. Και ισως να στεκομαστε στα ποδια μας και να τρωμε με το στομα μας"

Ο αλλος ξεσπαει "Ενα σωρο ανοησιες. Δεν υπαρχει τετοιο πραγμα οπως το περπατημα. Και φαγητο με το στομα ειναι πραγματικα μια εντελως γελοια ιδεα. Εχουμε τον ομφαλιο λωρο που μας τροφοδοτει αρκετα καλα, ηδη. Αυτο απο μονο του μας δειχνει οτι η ζωη μετα τη γεννηση ειναι αδυνατη. Ο ομφαλιος λωρος ειναι πολυ κοντος!"

Ο αισιοδοξος παραμενει ακλονητος "Ειναι πραγματικα δυνατη. Απλα μπορει να ειναι λιγο διαφορετικη απο αυτο που ζουμε"

Ο μικρος απαισιοδοξος σιγα-σιγα χανει την υπομονη του μπροστα σε ...τοση χαζομαρα "Κανεις, και εννοω ποτε κανεις, δεν ηρθε πισω μετα τη γεννηση. Προσεξε, η γεννηση ειναι απλα το τελος της ζωης. Τελεια και παυλα. Και κατι ακομα για σενα και τα τρελα σου ονειρα. Η ζωη ειναι μια μεγαλη σκοτουρα μεσα στο σκοταδι, αυτο ειναι."

Ο αλλος με αυτοπεποιθηση δεν το αφηνει ετσι "Το παραδεχομαι οτι δε γνωριζω πως ακριβως ειναι η ζωη μετα τη γεννηση...αλλα σε καθε περιπτωση τελικα θα δουμε τη μητερα μας να μας φροντιζει"

Ο αντιρρησιας γουρλωσε τα ματια του "Μητερα...πιστευεις στη μητερα? Ειναι γελοιο. Με συγχωρεις αλλα...που ειναι αυτη, θα ηθελα να σε ρωτησω"

Ο γελαστος ο αλλος κανει μια χειρονομια με το χερι "Αυτη ειναι εδω. Παντου γυρω μας. Ζουμε μεσα της και απο την αγαπη της. Χωρις αυτην δε θα ηταν δυνατον να υπαρχουμε"

Ο πεισματαρης δε μπορει να συγκρατηθει "Αυτο ειναι πραγματικα το αποκορυφωμα της ανοησιας. Και με κανενα τροπο δε μπορω να δω πουθενα τη μητερα σου. Ουτε ενα κομματι της - ειναι αρκετα προφανες - γιατι απλα δεν υπαρχει"

Ο αλλος με πιστη, κουναει το κεφαλι του και κλεινει τα ματια "Μερικες φορες, οταν νιωθουμε πολυ ησυχα, την ακουω να τραγουδα ή να χαιδευει τον κοσμο μας. Νιωθω και πιστευω σταθερα, πως η γεννηση ειναι ΕΝΑ ΜΕΓΑΛΟ ΝΕΟ ΞΑΚΙΝΗΜΑ!"

[Πρέπει να είστε εγγεγραμμένοι και συνδεδεμένοι για να δείτε αυτόν το σύνδεσμο.]





Tροφη για ΣΚΕΨΗ!

τρομερόοοο. μπραβο!!!

πραγματικά πάρα πολύ ωραίες όλες οι αναρτήσεις και θα ήθελα να βάλω και εγώ το χεράκι μου σε όλο αυτό. όσον αναφορά την τηλεόραση αλλά και πριν απο αυτήν ακόμα η γνώμη μου για τα μ.μ.ε (μέσα μαζικής εξαπάτησης) φαίνεται σε αυτό το βιντεακι :

και αυτό γενικά για την κατάντια όλων των ανθρώπων που ζουν "ελεύθεροι" μέσα στις τσιμεντένιες σπηλιές τους με το ατομικό τους πλέον θέατρο σκιών...

Δεν μπορω να βρω αν το εχει γραψει καποιος παλιοτερα οποτε θα το γραψω, το εχω ξαναδιαβασει καποτε αλλα δεν θυμαμαι που.

ΜΠΑΜΠΑ ΠΟΣΑ ΒΓΑΖΕΙΣ ΣΕ ΜΙΑ ΩΡΑ;

Ένας πατέρας γυρίζει σπίτι από την εργασία του αργά, κουρασμένος και εκνευρισμένος, για να βρει τον πέντε ετών γιο του να τον περιμένει στην πόρτα.
-Μπαμπά, μπορώ να ρωτήσω κάτι;
-Ναι, βεβαίως, τι είναι;
-Μπαμπά, πόσα παίρνεις σε μια ώρα;
-Αυτό δεν είναι δίκη σου δουλειά, απάντησε θυμωμένος ο πατέρας.
-Θέλω ακριβώς να ξέρω. Παρακαλώ, πες μου πόσα παίρνεις σε μια ώρα;
-Εάν πρέπει να ξέρεις, παίρνω 40 ευρώ την ώρα.
-Ωχ! Μπαμπά, σε παρακαλώ, μπορείς να μου δανείσεις 20 ευρώ;
-Εάν ο μόνος λόγος που ρώτησες είναι να δανεισθείς κάποια χρήματα, για να αγοράσεις ένα ανόητο παιχνίδι ή κάποιες άλλες αηδίες, τότε να πας κατ΄ευθείαν στο δωμάτιο σου και στο κρεβάτι σου. Δεν εργάζομαι σκληρά καθημερινά για τέτοιες παιδαριώδεις επιπολαιότητες.
Το μικρό παιδί πήγε ήσυχα στο δωμάτιο του και έκλεισε την πόρτα. Ο μπαμπάς κάθισε σκεπτόμενος την ερώτηση του παιδιού και νευρίαζε όλο και περισσότερο. «Πώς τόλμησε να υποβάλει τέτοια ερώτηση, για να πάρει μόνο κάποια χρήματα;».
Μετά από μια περίπου ώρα ο μπαμπάς είχε ηρεμήσει και σκέφθηκε: «Ίσως είναι κάτι που πρέπει πραγματικά ν΄αγοράσει ο μικρός με τα 20 ευρώ. Και δεν ζητάει χρήματα πολύ συχνά». Πήγε στην πόρτα του δωματίου του παιδιού και την άνοιξε.
-Κοιμάσαι, γιε μου; Ρώτησε.
-Δεν κοιμάμαι, απάντησε το αγόρι.
-Σκεφτόμουν ότι ίσως ήμουν πολύ σκληρός μαζί σου νωρίτερα. Ήταν μια μεγάλη μέρα και έβγαλα την κούραση μου σε σένα. Εδώ είναι τα 20 ευρώ που μου ζήτησες». Το παιδί έτρεξε κατ΄ευθείαν επάνω του χαμογελώντας.
-Σ΄Ευχαριστώ, μπαμπά, φώναξε. Κατόπιν πάει στο μαξιλάρι του και βγάζει από κάτω κάποια τσαλακωμένα χρήματα. Ο πατέρας, μόλις βλέπει ότι το παιδί έχει ήδη κάποια χρήματα, αρχίζει να νευριάζει, ενώ εκείνο αρχίζει να μετράει σιγά τα χρήματα του και κοιτάζει τον μπαμπά του, που το ρωτά:
-Γιατί θέλεις περισσότερα χρήματα, εφ΄όσον έχεις ήδη μερικά;
-Μπαμπά, έχω 40 ευρώ τώρα. Μπορώ να αγοράσω μια ώρα του χρόνου σου; Σε παρακαλώ, έλα αύριο νωρίς στο σπίτι. Θα ήθελα πολύ να φάμε μαζί.
Ο πατέρας ένοιωσε συντετριμμένος. Αγκάλιασε το μικρό γιο του και τον ικέτευσε να τον συγχωρήσει...