While a man was polishing his new car, his 6 yr old son picked up a stone and scratched lines on the side of the car. In anger, the man took the child's hand and hit it many times; not realizing he was using a wrench. At the hospital, the child lost all his fingers due to multiple fractures. When the child saw his father.....with painful eyes he asked, 'Dad when will my fingers grow back?' The man was so hurt and speechless; he went back to his car and kicked it a lot of times. Devastated by his own actions.......sitting in front of that car he looked at the scratches; the child had written 'LOVE YOU DAD'.The next day that man committed suicide. . .Anger and Love have no limits; choose the latter to have a beautiful, lovely life..... Things are to be used and people are to be loved. But the problem in today's world is that, People are used and things are loved.... In this year, let's be careful to keep this thought in mind: Things are to be used, but People are to be loved. Watch your thoughts; they become words. Watch your words; they become actions. Watch your actions; they become habits. Watch your habits they become character;Watch your character; it becomes your destiny. I'm glad a friend forwarded this to me as a reminder. God bless you. If you don't pass this on nothing bad will happen; if you do, you might change someones life.

Τελικα η μοτοσυκλετα είναι σαν την τελεια γυναικα. Μην βιαστειτε να…σκεφτειτε όμως, απλα νιωστε. Αν της δωσεις λιγο σεβασμο, λιγη προσοχη και λιγη εκτιμηση, την εχεις διπλα σου οποτε τη θελεις, σου δινει οσο χρονο θελεις να την κοιτας χωρις να χρειαζεται να κανεις τιποτα άλλο γι αυτην, σε αφηνει να εισαι μαζι της οση ωρα θες εσυ και μπορεις να την αγγιζεις ανα πασα στιγμη, οτιδηποτε άλλο και να συμβαινει, ο κοσμος να χαλαει…Ποτε δεν τσακωνεται μαζι σου. Ειτε εχεις νευρα, ειτε εισαι στεναχωρημενος, ειτε πετας από τη χαρα σου, παντα θα σε αφησει να την παρεις να πατε μια βολτα. Δεν θα γκρινιαξει αν πας γρηγορα ουτε θα βιαζεται αν πας αργα, δεν την πειραζει αν βρεχεστε ουτε ζεσταινεται πολύ αν εχει καυσωνα, βουνο, θαλασσα, απεραντες ευθειες, στροφες, είναι μαζι σου και παει οπου πας…χωρις δευτερες κουβεντες, σαν να απολαμβανει ότι απολαμβανεις και συ. Το μονο που θελει αυτή είναι το αυτονοητο, λιγο φαγητο καθημερινα, όπως ολοι μας…Πολλες φορες σε καταλαβαινει κιολας, σε βοηθαει, σε στηριζει σε δυσκολες στιγμες. Κι αν καποια στιγμη τη συνηθισεις δεν θα σου πει όχι αν θες να τη βαψεις, να τη βοηθησεις να κρατιεται καλυτερα, να της αλλαξεις φορεσια. Μονη της αλλωστε δεν θα το αποφασιζε, δεν την πειραζει όμως αφου αρεσει σε σενα. Και για σενα δεχεται τα παντα. Μπορεις να την εχεις για παντα, να γερασει μαζι σου, να κουραστει κι αυτή λιγο, οι βολτες σας να γινουν πιο αργες, πιο χαλαρες εως οτου ο ενας από τους δυο να μην μπορει άλλο, μεχρι κυριολεκτικα να κατερρευσει οσο κι αν θελει κι άλλο…ένα υποκαταστατο…καλο…κακο…ποιος ξερει…
Θοδωρης Μ.

Thodo L200 έγραψε:

[Πρέπει να είστε εγγεγραμμένοι και συνδεδεμένοι για να δείτε αυτόν το σύνδεσμο.]

H αληθεια ειναι οτι ξεχασα να γραψω το πιο σημαντικο...ΤΗ ΜΟΤΟΣΥΚΛΕΤΑ!!!!!!!!  

μετα η πριν το σex??? ΒΑΛΕ ΦΩΤΟΟΟΟΟΟΟ!!!!!

Erecozi έγραψε:

μετα η πριν το σex??? ΒΑΛΕ ΦΩΤΟΟΟΟΟΟΟ!!!!!

1ον, ελα εδω! [Πρέπει να είστε εγγεγραμμένοι και συνδεδεμένοι για να δείτε αυτόν το σύνδεσμο.]

2ον, εχω βαλει ηδη φωτο, ψαξε ψαξε...για να τη βρεις!

3ον, ...θα βαλω κι αλλες!

ναι ειδα μια χαρα σε βρισκω αντε μεγιες

<<Ήρθα δάσκαλε, γιατί νιώθω τόσο ασήμντος που δεν έχω όρεξη να κάνω τίποτα. Μου λένε ότι δεν αξίζω τίποτα ότι δεν κάνω τίποτα σωστά, ότι είμαι αδέξιος και χαζός. Πώς μπορώ να βελτιωθώ;
Τι μπορώ να κάνω για να με εκτιμήσουν περισσότερο;>>
<<Πόσο λυπάμαι, αγόρι μου. Δεν μπορώ να σε βοηθήσω γιατί πρώτα πρέπει να λυσώ ενα δικό μου πρόβλημα. Μετά, ίσως...>>
<< Έ... μετά χαράς, δασκαλέ>> ειπέ δυστακτικά ο νεαρός, νιωθοντάς ότι τον υποτιμουσάν γί αλλή μια φορά και μετέθεταν τις αναγκές του.
<<Ωραία>> συνέχισε ο δάσκαλος. Εβγαλέ ενα δαχτυλίδι που φορούσε στο αριστερό του χέρι και το έδωσε στο αγόρι, λέγοντας: <<Πάρε το άλογο που είναι εκεί έξω και τρέξε στην αγορά.
Πρέπει να πουλήσω αυτό το δαχτυλίδι για να πληρώσω ενα χρέος, Ειναι ανάγκη να πάρεις οσο περισότερα χρηματά μπορείς γί αυτό. Και με κανένα τρόπο μην δεχτείς λιγότερα από ένα χρυσό φλουρί. Πήγαινε και έλα με το χρυσό φλουρί οσο ποιο γρήγορα μπορείς.>>
Ο νεαρός πήρε το δαχτυλιδί κι έφυγε. Μόλις έφτασε στην αγορά άρχισε να προσφέρει το δαχτυλιδί στους εμπόρους που το κοίταζαν με κάποιο ενδιαφέρον, ώσπου ο νεαρός έλεγε τι ζητούσε γί αυτό.
Όταν το παιδί έλεγε ''ένα χρυσό φλουρί''' άλλοι γελούσαν, άλλοι του γυρνούσαν τις πλάτες και μόνο ένας γέροντας φάνηκε αρκετά ευγενικός για να μπει στον κόπο να του εξηγήσει οτί ένα χρυσό φλουρί ήταν πάρα πολύ γα ένα δαχτυλίδι. Θέλοντας να τον βοηθήσει, ενας του πρόσφερε ενα ασημένιο νόμισμα κι ένα μπακιρένιο τάσι, όμως, ο νεαρός είχε οδηγίες να μην δεχτεί λιγότερο απο ένα χρυσό φλουρί κι έτσι απέρριψε την προσφορά.
Αφού προσπάθησε να πουλήσει το κόσμημα σε όποιον συνάντησε στο δρόμο του στην αγορά- και σίγουρα θα ήταν πάνω απο εκατό άτομα-, παραδέχτηκε την αποτυχία ου, καβάλησε το άλογο και γύρισε πίσω.
Πόσό θα ήθελε ο νεαρός να είχε ένα χρυσό φλουρί για να το δώσει στον δάσκολο και να τον γλιτώσει απο το πρόβλημα του. Έτσι,θα επαιρνέ και αυτός τη συμβουλή και την βοήθεια του δασκάλου.
Μπήκε μέσα στην κάμαρη.
<< Δάσκαλε>> είπε,<< λυπάμαι. Είναι αδύνατο να τα καταφέρω.
Ίσως να μπορούσα να πάρω δύο η τρία ασημένια, όμως, νομίζω ότι δεν μπορώ να γελάσω κανέναν για την πραγματική αξία του δαχτυλιδιού.>>
Αυτό που είπε είναι πολύ σημαντικό, νεαρέ μου φίλε>> απάντησε χαμογελαστός ο δάσκαλος.
Πρέπει πρώτα να μάθουμε την αληθινή αξία του δαχτιλυδιού. Καβάλησε πάλι το άλογο και πήγαινε στον κοσμηματοπώλη. Ποιός άλλος θα ξέρει καλύτερα; Πες του ότι θέλες να το πουλήσεις και ρώτησέ τον πόσα μπορεί να ποιάσει. Όμως,μην το πουλήσεις όσα κι αν σου προσφέρει.
Γύρισε πισω με το δαχτιλύδι>>
Ο νεαρός καβάλησε κι έφυγε πάλι.
Ο κοσμηματοπώλης εξέτασε το δαχτιλύδι στο φως του κεριού, το κοίταξε με φακό το ζύγισε και μετά είπε στο παιδί:
<<Πές στο δάσκαλο, αγορί μου, ότι αν θέλει να το πουλήσει αμέσως, δεν μπορώ να του δώσω παραπάνω απο πενήντα οχτώ χρυσά φλουριά για το δαχτιλύδι του.>>
<<Πενήντα οχτώ χρυσά;>> φώναξε το παιδί.
<< Ναι>> απαντησέ ο κοσμηματοπώλης. <<Βέβαια, με λίγη υπομονή θα μπορούσαμε να βγάλουμε γύρω στα εβδομήντα χρυσά φλουριά, όμως είναι επείγον...>>
Ο νεαρός έτρεξε συγκινημενός στο σπίτι του δασκάλου να του πεί τα καθέκαστα.
<< Κάθησε>> του είπε ο δάσκαλος αφού τον άκουσε. <<Είσαι κι εσύ σαν αυτό το δαχτιλύδι. Ένα πολύτιμο και μοναδικό κόσμημα. Και σαν τέτοιο, πρέπει να σε εκτιμήσει ενας αληθινά ειδικός. Γιατί στη ζωή σου γυριζείς εδώ κι εκεί ζητώντας να εκτιμήσει ο καθένας την πραγματική σου αξία;>>

Όταν μεγάλωσε, ο πατέρας του του είπε:
<<Παιδί μου, δε γεννιόμαστε όλοι με φτερά.
Μπορεί να μην είσαι υποχρεωμένος να πετάξεις νομίζω όμως πως είναι κρίμα να μένεις μόνο στο περπάτημα αφού έχεις φτερά που ο καλός θεός σου έδωσέ>>
<<Μα δεν ξέρω να πετάω>> απάντησε ο γιός.
<<Σωστά...>> είπε ο πατέρας. Και περπατώντας τον πήγε ώς το χείλος του γκρεμού, στο βουνό
<< Βλέπεις γιε μου; το κενό. Όταν θελήσεις να πεταξείς θα έρθεις εδώ, θα πάρεις μια βαθιά ανάσα, θα πηδήξεις στην άβυσσο και απλώνοντας τα φτερά σου θα πετάξει.>>
Ο γιός αμφέβαλλε.
<<Κι αν πέσώ;>>
<< Ακόμα κι αν πέσεις, δε θα σκοτωθείς. Οι λίγες γρατζουνιές θα σε κάνουν πιο δυνατό στην επόμενη προσπάθεια >> αποκρίθηκε ο πατέρας.
Το παιδί γύρισε στο χωριό να δει τους φιλους του, τις παρέες του, ολούς εκείνους που είχε συντρόφους στην πορεία της ζωής του. Οι πιό στενόμυαλοι του είπαν:
<<Είσαι τρελός; Για ποιό λόγο; Ο πατέρας σου είναι μισότρελος... Για ποιό λόγο να πετάξεις; Τι σου χρειάζεται; Γιατι δεν αφήνεις τις ανοησίες; Τι νόημα έχεί να πετάξεις;>>
Οι καλύτεροι φίλοι του τον συμβούλεψαν:
<< Κι αν είναι αλήθεια; Μα σίγουρα δεν είναι επικίνδυνο; Γιατί δεν αρχίζεις σιγά σιγά;
Δοκίμασε να πηδήξεις απο μία σκάλα η απο την κορυφή ενός δεντρού. Αλλά, απο τον γκρεμό, βρε παιδί μου;>>
Ο νεαρός ακουσέ τις συμβουλές οσων τον αγαπούσαν. Ανέβηκε στην κορυφή του δέντρου και, με όλο το θάρος, πηδηξέ. Άνοιξε τα φτερά του, τα κούνησε στον αέρα με όλη του την δυναμή αλλα δυστηχώς, έπεσε στο έδαφος.
Μ' ένα καρούμπαλο στο κεφάλι συνάντησε τον πατέρα του.
<<Μου είπες ψέματα! Δεν μπορώ να πετάξω. Το δοκίμασα και κοίτα πώς χτύπησα! Δεν είμαι σαν κι εσένα. Τα φτερά μου είναι μόνο για στολίδι.>>
<<Παιδί μου>> είπε ο πατέρας, << για να πετάξεις, πρέπει να έχεις τον απαραίτητο ελεύθερο χώρο στον αέρα, ώστε τα φτερα σου να ξεδιπλωθούν. Είναι σαν να πέφτεις με αλεξίπτωτο: χρειάζεσαι καποιό ελάχιστο ύψος για να πηδήξεις.
>>Για να πετάξεις πρέπει να αρχίσεις να ριψοκινδυνεύεις.
>>Αν δεν θέλεις να το κάνεις, καλύτερα να συμβιβαστείς και να μένεις στο περπάτημα.>>

πολλοι απο εμας θεωρουμε τους εαυτους μας "καλους" επειδη δεν κανουμε "κακες" πραξεις. αλλα ειναι αυτο σωστο??? μηπως μας οριζει το τι κανουμε και οχι το τι δεν κανουμε. επαναπαυομαστε στις δαφνες μας λεγοντας δεν σκοτωσα κανεναν δεν εκλεψα κανεναν ειμαι καλος ανθρωπος-χριστιανος. ειναι ετσι ομως τα πραγματα??? δλδ αν δω εναν παππου χτυπημενο στην ακρh του δρομου και περασω απο διπλα του χωρις να βοηθησω ειμαι καλος??? αν δω οποιονδηποτε συνανθρωπο μου να τον συμπεριφερονται ετσι ποσο μαλλον στην ευαισθητη περιπτωση που μας παρουσιαζεται εδω. το κακο για να γινει δεν χρειαζεται τιποτα ενας σεισμος μια κατολισθηση ενα κλασμα δευτερολεπτου και εγινε για να το διορθωσεις ομως θελει ψυχες που θα κοπιασουν και θα ιδρωσουν για να σωσουν ζωες και αν εσυ απλα περασεις αδιαφορα απο διπλα και δεν κανεις τπτ η ανοχη σου και η αδιαφορια σου θα ειναι αυτες που δεν θα σωσουν μια ψυχη.καλες γιορτες σε ολους.

Στο διαδίκτυο κυκλοφορεί εδώ και αρκετό καιρό μία επιστολή-αφήγηση για όσους είναι γεννημένοι μέχρι και το 1985. Όσοι ανήκετε σε αυτές τις ηλικίες ..θα καταλάβετε: «H αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω πώς καταφέραμε να επιβιώσουμε... Ήμαστε μια γενιά σε αναμονή: περάσαμε την παιδική μας ηλικία περιμένοντας. Έπρεπε να περιμένουμε δύο ώρες μετά το φαγητό πριν κολυμπήσουμε, δύο ώρες μεσημεριανό ύπνο για να ξεκουραστούμε και τις Κυριακές έπρεπε να... μείνουμε νηστικοί όλο το πρωί για να κοινωνήσουμε. Ακόμα και οι πόνοι περνούσαν με την αναμονή.. Κοιτάζοντας πίσω, είναι δύσκολο να πιστέψουμε ότι είμαστε ακόμα ζωντανοί.. Εμείς ταξιδεύαμε σε αυτοκίνητα χωρίς ζώνες ασφαλείας και αερόσακους. Κάναμε ταξίδια 10 και 12 ωρών, πέντε άτομα σε ένα Φιατάκι και δεν υποφέραμε από το «σύνδρομο της τουριστικής θέσης». Δεν είχαμε πόρτες, παράθυρα, ντουλάπια και μπουκάλια φαρμάκων ασφαλείας για τα παιδιά.. Ανεβαίναμε στα ποδήλατα χωρίς κράνη και προστατευτικά, κάναμε ωτο-στοπ, καβαλάγαμε μοτοσικλέτες χωρίς δίπλωμα. Οι κούνιες ήταν φτιαγμένες από μέταλλο και είχαν κοφτερές γωνίες. Ακόμα και τα παιχνίδια μας ήταν βίαια. Περνάγαμε ώρες κατασκευάζοντας αυτοσχέδια αυτοκίνητα για να κάνουμε κόντρες κατρακυλώντας σε κάποια κατηφόρα και μόνο τότε ανακαλύπταμε ότι είχαμε ξεχάσει να βάλουμε φρένα. Παίζαμε «μακριά γαϊδούρα» και κανείς μας δεν έπαθε κήλη ή εξάρθρωση.. Βγαίναμε από το σπίτι τρέχοντας το πρωί, παίζαμε όλη τη μέρα και δεν γυρνούσαμε στο σπίτι παρά μόνο αφού είχαν ανάψει τα φώτα στους δρόμους. Κανείς δεν μπορούσε να μάς βρει. Τότε δεν υπήρχαν κινητά. Σπάζαμε τα κόκαλα και τα δόντια μας και δεν υπήρχε κανένας νόμος για να τιμωρήσει τους «υπεύθυνους» Ανοίγανε κεφάλια όταν παίζαμε πόλεμο με πέτρες και ξύλα και δεν έτρεχε τίποτα. Ήταν κάτι συνηθισμένο για παιδιά και όλα θεραπεύονταν με λίγο ιώδιο ή μερικά ράμματα.. Δεν υπήρχε κάποιος να κατηγορήσεις παρά μόνο ο εαυτός σου. Είχαμε καυγάδες και κάναμε καζούρα ο ένας στον άλλος και μάθαμε να το ξεπερνάμε.Τρώγαμε γλυκά και πίναμε αναψυκτικά, αλλά δεν ήμασταν παχύσαρκοι. Ίσως κάποιος από εμάς να ήταν χοντρός και αυτό ήταν όλο. Μοιραζόμασταν μπουκάλια νερό ή αναψυκτικά ή οποιοδήποτε ποτό και κανένας μας δεν έπαθε τίποτα. Καμιά φορά κολλάγαμε ψείρες στο σχολείο και οι μητέρες μας το αντιμετώπιζαν πλένοντας μας το κεφάλι με ζεστό ξύδι.. Δεν είχαμε Playstations, Nintendo 64, 99 τηλεοπτικά κανάλια, βιντεοταινίες με ήχο surround, υπολογιστές ή Ιnternet. Εμείς είχαμε φίλους.. Κανονίζαμε να βγούμε μαζί τους και βγαίναμε.. Καμιά φορά δεν κανονίζαμε τίποτα, απλά βγαίναμε στο δρόμο και εκεί συναντιόμασταν για να παίξουμε κυνηγητό, κρυφτό, αμπάριζα... μέχρι εκεί έφτανε η τεχνολογία. Περνούσαμε τη μέρα μας έξω, τρέχοντας και παίζοντας. Φτιάχναμε παιχνίδια μόνοι μας από ξύλα.. Χάσαμε χιλιάδες μπάλες ποδοσφαίρου. Πίναμε νερό κατευθείαν από τη βρύση, όχι εμφιαλωμένο, και κάποιοι έβαζαν τα χείλη τους πάνω στη βρύση. Κυνηγούσαμε σαύρες και πουλιά με αεροβόλα στην εξοχή, παρά το ότι ήμασταν ανήλικοι και δεν υπήρχαν ενήλικοι για να μας επιβλέπουν. Πηγαίναμε με το ποδήλατο ή περπατώντας μέχρι τα σπίτια των φίλων και τους φωνάζαμε από την πόρτα. Φανταστείτε το! Χωρίς να ζητήσουμε άδεια από τους γονείς μας, ολομόναχοι εκεί έξω στο σκληρό αυτό κόσμο! Χωρίς κανέναν υπεύθυνο! Πώς τα καταφέραμε; Στα σχολικά παιχνίδια συμμετείχαν όλοι και όσοι δεν έπαιρναν μέρος έπρεπε να συμβιβαστούν με την απογοήτευση. Κάποιοι δεν ήταν τόσο καλοί μαθητές όσο άλλοι και έπρεπε να μείνουν στην ίδια τάξη. Δεν υπήρχαν ειδικά τεστ για να περάσουν όλοι.. Τι φρίκη! Κάναμε διακοπές τρεις μήνες τα καλοκαίρια και περνούσαμε ατέλειωτες ώρες στην παραλία χωρίς αντηλιακή κρέμα με δείκτη προστασίας 30 και χωρίς μαθήματα ιστιοπλοΐας, τένις ή γκολφ.. Φτιάχναμε όμως φανταστικά κάστρα στην άμμο και ψαρεύαμε με ένα αγκίστρι και μια πετονιά. Ρίχναμε τα κορίτσια κυνηγώντας τα, όχι πιάνοντας κουβέντα σε κάποιο chat room και γράφοντας ; ) : D : P Είχαμε ελευθερία, αποτυχία, επιτυχία και υπευθυνότητα και μέσα από όλα αυτά μάθαμε και ωριμάσαμε. Αν εσύ είσαι από τους «παλιούς»... συγχαρητήρια! Είχες την τύχη να μεγαλώσεις σαν παιδί...».

[Πρέπει να είστε εγγεγραμμένοι και συνδεδεμένοι για να δείτε αυτόν το σύνδεσμο.]

το χω διαβασει.
Έτσι ακριβως!

Αν και ειμαι κοντα στο οριο 1985 βλεπε νομιζω οτι ετσι ειναι !!!!τωρα μην κρυωσει το παιδι μην χτυπησει μην μην μην ε παιδι ειναι πως θα μαθει ???Αν δεν χτυπησει αν δεν τρεξει αν δεν αρρωστησει ??

«Ένα κοριτσάκι, πήρε τον κουμπαρά του κι άδειασε το περιεχόμενο. Μέτρησε τρεις φορές τα κέρματα, του για να μην κάνει κανένα λάθος. Ήταν ένα δολάριο και 11 σέντς. Πήρε τα κέρματα και πήγε στο φαρμακείο της γειτονιάς. Ο φαρμακοποιός, εκείνη την στιγμή, μιλούσε με ένα καλοντυμένο κύριο και δεν πρόσεξε την μικρή. Το κοριτσάκι έκανε κάποιο θόρυβο με τα πόδια του, αλλά τίποτε. Τότε πήρε ένα από τα κέρματα της και το χτύπησε πάνω στο γραφείο του. - Τι θέλεις; την ρωτά κάπως εκνευρισμένος εκείνος. Δεν βλέπεις, ότι μιλώ με τον αδελφό μου, που έχω χρόνια να τον δω: Τότε η μικρή του είπε: - Θέλω να σου μιλήσω για τον αδελφό μου, που είναι πολύ άρρωστος, και θέλω να αγοράσω ένα θαύμα! - Συγγνώμη, της απάντησε αυτός, αλλά δεν πουλάμε θαύματα. - Ξέρετε, είπε το κοριτσάκι, ο αδελφός μου έχει κάτι στο κεφάλι του, που μεγαλώνει, κι ο μπαμπάς μου λέει, ότι μόνο ένα θαύμα θα μας σώσει. Λοιπόν, ποσό κάνει ένα θαύμα για να το αγοράσω. Έχω χρήματα… . Ο αδελφός του φαρμακοποιού, που παρακολουθούσε με ενδιαφέρον την συζήτηση, ρώτησε την μικρή τι είδους θαύμα χρειαζόταν ο αδελφός της. - Δεν ξέρω. του απάντησε με μάτια βουρκωμένα. Εκείνο που ξέρω είναι, ότι χρειάζεται εγχείρηση και ο μπαμπάς δεν έχει τα χρήματα. Γι' αυτό, θέλω να πληρώσω εγώ, με τα δικά μου χρήματα. Στην ερώτηση του καλοντυμένου κυρίου, πόσα λεφτά έχει. Η μικρή του απάντησε «Ένα δολάριο και 11 σέντς, κι αν χρειασθούν και άλλα θα τα βρω». - Τι σύμπτωση, χαμογέλασε ο καλοντυμένος κύριος. Είναι το ακριβές αντίτιμο για ένα θαύμα, για ένα μικρό αδελφό: Ένα δολάριο και 11 σεντς! Πήρε τα λεφτά, έπιασε την μικρή απ' το χεράκι, και της είπε: «Πάμε μαζί στο σπίτι σου για να δω τον αδελφό σου και τους γονείς σου και να κάνουμε το θαύμα»... Ο καλοντυμένος κύριος ήταν ο Κάρτον Άρσμποργκ, ο γνωστός νευροχειρουργός. Η εγχείρηση έγινε με επιτυχία και ο μικρός αδελφός επέστρεψε στο σπίτι του υγιής. - Η εγχείρηση ήταν ένα αληθινό θαύμα, ψιθύρισε η μαμά. Απορώ πόσο θα κόστισε. Η μικρούλα χαμογέλασε. Ήξερε ακριβώς πόσο κοστίζει ένα θαύμα: «ένα δολάριο και 11 σέντς, συν την πίστη ενός μικρού παιδιού...».