Από angel

Μια λεξη αμιγως παρεξηγημενη! Ολοι οσοι αποτελουμε τον κοσμο της μοτοσυκλετας, συντριπτικη πλειοψηφια-δυστυχως-εχουμε χασει ενα αγαπημενο προσωπο, φιλο, συγγενη, γνωστο. Ολοι μας με καποιο τροπο, αλλοι πιο πολυ, αλλοι πιο λιγο, εχουμε βιωσει μια απωλεια. Σημασια δεν εχει καμια, αν ευθυνοταν ο δικος μας ή ο αλλος...

Σημασια εχει η καταληξη. Απεβιωσε 03.15
Οριστικο κ αμετακλητο. Οπως και η ζωη σου απο'κει και περα. Προσπαθεις να καταλαβεις, ποιος και γιατι σε αναγκασε να περασεις μια τετοια "διαδικασια".
Το μυαλο εκεινου που εχασες?
η'
Το μυαλο εκεινου που καρφωθηκε πανω στον ανθρωπο σου?
Ειτε ετσι, ειτε αλλιως, καποιος εκανε λαθος.
Καποιος για πολλοστη φορα, ηθελε να νιωσει ΜΑΓΚΑΣ,πατωντας το γκαζι για μια ακομη φορα..αλλωστε..το εκανε με επιτυχια κι αλλες φορες στο παρελθον!
Καποιος ηθελε να μπει "φετες" στη στροφη και βγηκε στο αντιθετο..
Ποιος σε σκεφτεται εσενα,που εκεινη την ωρα ερχοσουν απ'το αλλο ρευμα?
Αυτος ηθελε να νιωσει Μαγκας για μια ακομη φορα.
Και ποιος νοιαστηκε αν εμμελε να ειναι η τελευταια δικια σου φορα?
ΚΑΝΕΙΣ.
Ολοι ανοιξαμε το γκαζι θυμωμενοι, πικραμενοι,πιωμενοι...
Το οτι μιλαμε ακομα ισως να'ναι κ θαυμα..
Επειδη λοιπον το εχω ξαναδει το εργο και τι αφηνει πισω του δεν θελω να εχω συμμετοχη!
Ξερετε καποιοι κουραστηκαν πραγματικα για να μας φτασουν εδω. Περασαν ωρες ατελειωτες ανησυχιας κ φοβου μη παθουμε κατι.
Ποσο ανωριμο και ευτελες ειναι να παιζουμε την ζωη μας κορωνα γραμματα, τωρα που μεγαλωσαμε και ωριμασαμε.
Βεβαια τωρα εχουμε εμπειριες...!
Αυτη η σιγουρια θα μας φαει.
Μην αγχωνεσαι φιλε μου,
οσο γρηγορα κ να την παρεις την στροφη, παντα θα υπαρχει καποιος γρηγοροτερος απο σενα.
Και περισσοτεροι στο..χαντακι!
Δεν τρεχει τιποτα λοιπον,μη τσιτωνεις πια τοσο ευκολα.
Εχεις μια γυναικα σπιτι σου που περιμενει να δει το χαμογελο σου,
εχεις παιδια που θελουν να τρεξουν στην αγκαλια σου,
εχεις ενα πατερα, μια μητερα, ολοι εχουμε κατι!
Κανεις δεν ειναι παντελως μονος!

Την επομενη φορα που θα βγεις στο δρομο να θυμασαι..
Δεν παιζεις με την ζωη σου..
Με τις δικες τους ζωες παιζεις...
Και πιστεψε με,
οι εμπειριες σου, τα trackday σου, οι αγωνες σου, δεν σου δινουν κανενα δικαιωμα να το κανεις αυτο!
Μην βαζεις καποια "δευτερα" παραπανω απ'αυτους που περιμενουν να γυρισεις..
Απλα θελω να πω,πως μερικες φορες, χρειαζεται περισσοτερη μαγκια να κλεισεις το γκαζι...."

Μπραβο ρε μενο! Καλα που εχουμε και σενα να το θυμιζεις,γιατι τωρα τελευταια εχουμε χασει πολλα παλικαρια!

οπως λεω σε ολους.....
για εμενα μαγκας ειναι αυτος που παντα γυριζει σπιτι του ορθιος........

και ενα κειμενακι που εχω βαλει σε διαφορα φορουμ.....


Οράματα κράνους και ζώνης.

Εικόνα 1η

Είμαι με την νέα μου μοτοσικλέτα και κινούμε στην Αθήνα. Είμαι όλο καμάρι για το νέο μου απόκτημα και βλέπω της ματιές του κόσμου να πέφτουν πάνω μου εντυπωσιασμένοι από την μοτοσικλέτα μου. και βέβαια πώς να φορέσω κράνος αφού είμαι όλο καμάρι και μου έχουν φούσκωση τα μυαλά, και κάθε σκέψη ότι βάζοντας το κράνος δεν θα βλέπουν ποιος είμαι απορρίπτω την χρήση του κατηγορηματικά.
Κινούμε ανάμεσα στα αυτοκίνητα και μόλις βγαίνω στον ανοικτό δρόμο αρχίζω να επιταχύνω. Δεν βλέπω την ώρα να φτάσω στην γνωστή κοσμοπολιτική παραλία για να συναντήσω τους φίλους μου. ο αέρας που μπαίνει μέσα από τα μπατζάκια του σορτς και τα μανίκια της κοντομάνικης που φορώ με δροσίζει από τον καυτό ήλιο και ευλογώ την ώρα που σκέφτηκα να ντυθώ ελαφρά με παντοφλυτσα και όχι με μπότες που θα κάναμε τα πόδια μου να βράσουν.
Καθώς κινούμε με αρκετά υψηλή ταχύτητα μέσα από τα επώνυμα γυαλιά ήλιου που φαραώ βλέπω από το απέναντι ρεύμα κυκλοφορίας κάτι άμοιρους ένα ζευγάρι γύρω στα 35-40 χρόνων με 2 μικρά παιδιά στο πίσω καθίσματα δεμένα σαν να είναι φυλακισμένα σε κάτι παιδικά καθίσματα να ιδρώνουν καθώς και τους ιδίους ζωσμένους με της ζώνες ασφαλείας λες και τους πάνε στο τρελάδικο να κινούνται στο δεξί ρεύμα κυκλοφορίας τους αργά.<< Άντε κορόιδα και να δούμε ποτέ θα φτάσετε όπως πάτε>> σκέφτηκα .
Της σκέψης μου της διέκοψε απότομα ένας πολύ δυνατός πόνος στο μάτι μου. ήταν τόσο ισχυρός που ένιωσα το μυαλό μου να μουδιάζει. Άφησα το τιμόνι και έπιασα το μάτι μου να το καλύψω μήπως διώξω τον πόνο. Αμέσως ένιωσα την μηχανή μου να φεύγει κάτω από τα πόδια μου και το σώμα μου να τρίβεται επάνω στην καυτή άσφαλτο. Ξαφνικά εντάθηκα σαν κάπου να βρήκα και μετά τίποτα.
Απόλυτη ησυχία.
Δεν αισθανόμουν πια κανένα πόνο και το σώμα μου ήταν ανάλαφρο. Σηκώθηκα και κοίταξα τριγύρω μου.
Πάγωσα….
Το σώμα μου ήταν κάτω από το αυτοκίνητο του ζευγαριού διαλυμένο γιατί η πορεία μου με έφερε κάτω από της ρόδες του. Η πανέμορφη μοτοσικλέτα μου ήταν κομματιασμένη και είχε χωθεί μέσα στον θάλαμο των επιβατών μην αφήνοντας χώρο για τους επιβαίνοντες να υπάρχουν μέσα σε αυτόν έχοντας αφαίρεση την ζωή τους . του ζευγαριού και των δύο αγγελουδιών που είχαν μέσα. Τότε τους είδα να βγαίνουν από μέσα. Χωρίς τα σώματα τους να με κοιτάζουν αυτά τα αγγελούδια με αυτά τα πανέμορφα μάτια άλλο απορία .
Γιατί???????
Εγώ δεν είχαν απάντηση αλώστε ήταν αργά για να απολογηθώ. Αργά για άλλους..

Εικόνα 2η

ιδίους σκηνικό είμαι με την μοτοσικλέτα μου μέσα στην Αθήνα. Κινούμε ανάμεσα στα αυτοκίνητα και μόλις βγαίνω στον ανοικτό δρόμο αρχίζω να επιταχύνω. Δεν βλέπω την ώρα να φτάσω στην γνωστή κοσμοπολιτική παραλία για να συναντήσω τους φίλους μου. ο αέρας με δροσίζει μπαίνοντας από τους αεραγωγούς της φόρμας μου που φορώ με δροσίζει από τον καυτό ήλιο και ευλογώ την ώρα που σκέφτηκα να ντυθώ σωστά έστω και αν ζεσταίνομαι τώρα γιατί η άσφαλτο από την ζέστη έχει αρχίσει να γλιστρά επικίνδυνα.
Καθώς κινούμε με ταχύτητα μέσα από την φιμε ζελατίνα του κράνους που φορώ βλέπω από το απέναντι ρεύμα κυκλοφορίας ένα ζευγάρι γύρω στα 35-40 χρόνων με 2 μικρά παιδιά στο πίσω καθίσματα δεμένα σε κάτι παιδικά καθίσματα καθώς και τους ιδίους ζωσμένους με της ζώνες ασφαλείας να κινούνται στο δεξί ρεύμα κυκλοφορίας τους αργά.
Όπως το αυτοκίνητο με πλησιάζει βλέπω την μητέρα των παιδιών να με δείχνει στα παιδιά της και εγώ καμαρώνω που θαυμάζουν την ολοκαίνουρια μηχανή μου.
Ξαφνικά αισθάνομαι ένα δυνατό χτύπημα στην ζελατίνα του κράνους έχει πέσει ένα μεγάλο έντομο και έχει διαλυθεί γεμίζοντας την ζελατίνα μου με κομμάτια από το άψυχο πια κορμί του. Με μια γρήγορη κίνηση με το πίσω μέρος στης αριστερής μου παλάμης σκουπίζω την ζελατίνα για να μπορώ να βλέπω και σκέπτομαι ότι πρέπει να σταματήσω στο πρώτο ασφαλές σημείο για να την καθαρίσω.
Από το πλάι μου περνά το αυτοκίνητο και 2 χαριτωμένες φίστουλες έχουν σηκώσει τα μικρά χεράκια τους και με χαιρετάμε. Ανταποδίδω τον χαιρετισμό και σκέπτομαι όταν ήταν και τα δικά μου παιδιά τόσο μικρά το πόσο χαριτωμένα και ναζιάρικα ήταν.

σκέπτομαι τώρα την διαφορά μεταξύ των εικόνων …….
Είναι τόσο μα τόσο απλό……….
Με την σωστή ενδυμασία ήταν απλά ένα σκούπισμα στην ζελατίνα….

Εικόνα 3η

Είμαι στην Αθήνα με το σουπερ ολοκαίνουριο αυτοκίνητο μου. έχω το αριστερό χέρι μου επάνω στο ανοικτό παράθυρο και το πανίσχυρο στερεοφωνικό μου στην διαπασών για να ακούν ο κόσμος από μακριά και να γυρίσουν να με θαυμάσουν για την αμαξάρα μου.
Πλησιάζω σε ένα φανάρι και το ρημάδι αποφασίζει να γίνει κόκκινο. Απέχω μόλις λίγα μέτρα όποτε πιέζω το πετάλι του γκαζιού μου στο τέρμα για να περάσω και οι τεράστια ιπποδύναμη του μοτέρ μου το κάνει να εκτοξευτή μπροστά κάνοντας τα λάστιχα να αφήσουν την γόμα τους σαν ένα φίδι στην άσφαλτο. Ξαφνικά ένα άσπρο πράγμα πετάγετε μπροστά μου πατώ φρένο για να μην το χτυπήσω και χαλάσω την αμαξάρα μου. τα χέρια μου δεν μπορούν να κρατήσουν το βάρος του σώματος μου και το πρόσωπο μου έρχεται σε επαφή με το τιμόνι . αισθάνομαι ένα πόνο στο πρόσωπο και κάτι ζεστό να κοιλαει προσπαθώ να στρίψω το τιμόνι αλλά το σώμα μου το πιέζει τόσο που δεν μπορώ να το γυρίσω. Το αυτοκίνητο πέφτει επάνω σε αυτό το άσπρο πράγμα και αμέσως αισθάνομαι μια κλωτσιά στο σώμα από τον αερόσακο που ανοίγει να με πεταει πίσω και αισθάνομαι τον σβέρκο μου να κάνει ένα έντονο κρακ.

Μετά ησυχία .
είμαι ανάλαφρος και δεν πονώ πια. Βγαίνω από τα διαλυμένο αμάξι μου και κοιτάζω τι ήταν αυτό το άσπρο πράγμα που πετάχτηκε μπροστά μου. είναι κάτι σαν φορτηγάκι. Στο πλάι του έχει….. έναν σταυρό…
θεέ μου σκέπτομαι χτύπησα ένα ασθενοφόρο. Ο οδηγός προσπαθούσε να σώσει μια ζωή και εγώ αφαίρεσα περισσότερες. Κοιτάζω μέσα και βλέπω τον τραυματία. Είναι νεκρός πια . αλλά……. τον ξέρω…… είναι ο φίλος μου ο Κώστας. Κρύβω το πρόσωπο μου μέσα στης παλάμες μου και κλαίω με λυγμούς…
αλλά είναι αργά για πολλούς. … και για εμένα…

εικόνα 4η

Είμαι στην Αθήνα με το σουπερ ολοκαίνουριο αυτοκίνητο μου. έχω τα χέρια μου επάνω στο τιμόνι χαϊδεύοντας το την ζώνη ασφαλείας να με κρατά σταθερά στα δερμάτινα καθίσματα του, και το στερεοφωνικό μου να παίζει απαλά μελωδία που κάνει την ψυχή μου να γαληνεύει.
Πλησιάζω σε ένα φανάρι είναι πράσινο . Απέχω μόλις λίγα μέτρα όποτε πιέζω το πετάλι του φρένου μου απαλά. Ξαφνικά ακούω σειρήνες και αμέσως κοιτάζω στους καθρέπτες μου. <<μήπως είναι ασθενοφόρο>> αναρωτιέμαι, <<να του ανοίξω δρόμο>> ένα άσπρο πράγμα πετάγετε μπροστά μου στην διασταύρωση και με αναμμένους τους φάρους και την σειρήνα να σκεπάζει με τον ήχο της την μουσική του στερεοφωνικού μου . το πόδι μου πατά το πετάλι του φρένου όσο μπορεί , το σώμα μου προσπαθεί να φύγει μπροστά και να έρθει σε στενή επαφή με το τιμόνι αλλά η ζώνη ασφάλειας που φορώ με κρατά σφικτά στο κάθισμα . με τα χέρια μου να μην χρειάζεται να κρατήσουν το βάρος μου στρίβω το τιμόνι δεξιά που με την άκρη του ματιού μου έχω δη ότι είναι άδειος ο δρόμος και με τον ελιγμό αυτόν αποφεύγω την σύγκρουση. << ασθενοφόρο>> σκέπτομαι. Τα βάζω για μια στιγμή με τον εαυτό μου που δεν το αντιλήφτηκα αμέσως .<<ας προλάβουν τον άνθρωπο να τον πάνε γρήγορα να γίνει καλά. .μπορεί να είναι και κάποιος γνωστός ποτέ δεν ξέρεις >> είπα βλέποντας το να απομακρύνετε…


Οράματα που με προβληματίζουν για το εάν οδηγώ σωστά και με ασφάλεια από μόνος μου. θα πρέπει να έχω την αστυνομία και τους νόμους για να με προβληματίζουν και να σκέπτομαι?

Είναι θέμα νοοτροπίας και αγωγής. Θεωρούμε ότι η παράβαση είναι κάτι που μας τιμά και μας ανεβάζει στα μάτια των άλλων. Το να κινούμαστε γρηγορότερα από τους άλλους είναι ο στόχος μας όταν βγαίνουμε στο δρόμο. Επίσης δε μπορόύμε να δεχθούμε ότι κάποιος μας προσπέρασε, χωρίς να σκεφτούμε ποιος είναι αυτός, εάν είναι θυμωμένος, μεθυσμένος, τρελός, ή ριψοκίνδυνος μέχρι ηλιθιότητας

γιαγια αρκουδα έγραψε:

Είμαι με την μοτοσικλέτα ...ο αέρας που μπαίνει μέσα από τα μπατζάκια του σορτς και τα μανίκια της κοντομάνικης που φορώ με δροσίζει από τον καυτό ήλιο..

Μεταξύ μας ρε παίδες... το έχω ζήσει και το έχω πεθυμήσει.. ιδιαίτερα σε κάτι ζεστές καλοκαιρινές βραδιές..

Σίγουρα θα το απαγόρευα στο παιδί μου, αλλά συγχρόνως θα ήξερα πόσο γλυκιά ανάμνηση μου άφησε...

E, γι αυτό όλοι τα καλοκαίρια κυκλοφοράνε με βερμούδες και κοντομάνικα και χωρίς κράνος. Εγώ πάντως έχω συνηθίσει το κράνος και χωρίς αυτό δε μπορώ. Παλιά οδηγούσα χωρίς γάντια, τρόμαξα να τα συνηθίσω, τώρα δε μπορώ χωρίς αυτά.

γιαγια αρκουδα έγραψε:

οπως λεω σε ολους.....
για εμενα μαγκας ειναι αυτος που παντα γυριζει σπιτι του ορθιος........

ρε αλήτη πάλι για σούζες μιλάς;;; (πλακίζω ε! )

Να σας πω την αληθινη μου ιστορια. Πριν απο 4 χρονια ειχα ενα gsxr 1100 '93. Μια μερα προσπαθουσα να κανω μια κατασκευη στην αυλη για να περιορισω μια σκυλα που ειχαμε σε ενα χωρο 3 επι 3. Μου ειχαν σπασει τα νευρα γιατι οποια πορτα και να της εβαζα (1-1,5 μετρο υψος) την πηδαγε και εβγαινε εξω. Η γυναικα μου δουλευε απογευμα και ημουνα μονος μου με τη σκυλα και τα νευρα μου. Λεω δεν παιρνω τη μηχανη να την ξεμπουκωσω λιγο μια και την περασμενη εβδομαδα που την ειχα δειξει σε καποιον που ηθελε να την αγορασει μπερδευε. Φοραω κρανος, γαντια, φορμα (οχι μοτοσυκλετιστικη, κανονικη φορμα) μπουφαν παλι κανονικο και βγαινω στον κεντικο. Πηγα μια πανω μια κατω μεχρι 150-160 μια χαρα το μηχανακι. Γυρναω σπιτι και θυμαμαι να παω να ψωνισω τυρια και γαλοπουλες για το κυλικειο που ειχαμε τοτε. Τι να τα κανω τα γαντια και το κρανος λεω να με βαραινουν!? Τα αφηνω σπιτι και ξαναφευγω. 5 στενα ηταν το supermarket και στο γυρισμο αποφασισα να παω απο αλλο δρομο, ενα μικρο κυκλο, ουτως η αλλως πηγαινα με 30-40 χλμ. Εκει που πηγαινα ειχα τη φαεινη ιδεα να κανω τη μαγκια (μακακια). Συμπεκτη γκαζι να σπινιαρει και (παντελη αγνοια απο αυτα) μπροστινο φρενο. Ουτε προλαβα να καταλαβω οταν βρηκε καλη ασφαλτο και γατζωθηκε ο πισω τροχος και εφυγε μπροστα η μηχανη σαν πυραυλος. Εκει ηταν που προλαβα και ειπα αυτο ηταν, τελειωσα. Εσκασα πανω σε ενα παρκαρισμενο, το πηγα 2-3 μετρα μπροστα και φυεγω πανω απο τη μηχανη και ξανασκαω στο πισω του τζαμι με το κεφαλι. Πεφτω κατω και στιγμιαια αισθανομαι καλα, σηκωνομαι και δεν με κραταν τα ποδια μου και σωριαζομαι κατω. Δεν ενιωθα τιποτα απο τη μεση και κατω και μονο τα χερια μου κουνουσα. Αντε τωρα και ποιον να παρω τηλεφωνο και να μην τον τρομαξω. Αφου περιμενα μερα μεσημερι στο Αιγαλεω ασθενοφορο 1 ωρα καταληγω στο κρατικο νικαιας. Μετα απο λιγο φτανει και η γυναικα μου απο τη δουλεια με την ψυχη στο στομα. Να μην τα πολυλογω για να ειμαι ορθιος και να γραφω αυτη τη στιγμη μαλλον ειχα αγιο. γλιτωσα με μια πολυ μικρη γρατζουνια στο κεφαλι και με θλασεις μυων στα ποδια. Ουτε σπασιματα ουτε τιποτα αλλο. Σε 3-4 μερες περπατουσα παλι κανονικα. Το μονο που σκεφτομουν ηταν τους 2 δικους μου ανθρωπους, τη γυναικα που ηξερα οτι ηδη φοβοταν απο πριν να οδηγω μονος μου και τον πατερα μου που ηταν ηδη μεσα σε νοσοκομειο και σε 2 μερες θα εκανε χειρουργειο (για καρκινο). Σε εκεινον ειπα οτι παραπατησα στα σκαλια. Στη γυναικα μου οτι δεν ξερω πως μου εφυγε. Ηθελα να το πουλησω για να παρω xx και μετα εκανε λιγους μηνες να αποφασισω αν θελω να ξαναοδηγησω μηχανη. Τυχερος ε?

Να υποθέσω πως μετά απ'αυτό το σκηνικό, η γυναίκα σου έχει αντίθετη γνώμη για την αγορά νέας μηχανής ε;

Και λιγα λες. Βεβαια φοβαται τοσο που προσπαθει να μου κανει συμφωνιες οπως θα την οδηγας μονο οταν ειμαστε και οι 2 πανω κλπ. Το καταλαβαινω γι αυτο λεω στον εαυτο μου οτι δεν θα κανω ξανα τιποτα που θα με κανει να κινδυνευσω και να φταιω εγω, ευτυχως καταλαβαινει κι αυτη οτι ειναι κατι σαν ανεκπληρωτος ερωτας να το πω, αρρωστια να το πω, δεν περναει μερα που δεν σκεφτομαι τις μοτοσυκλετες, δεν περναει μερα να μην μπω στο forum, στο car.gr, στο youtube να δω video με μοτο κλπ. Γι αυτο απο τοτε σκεφτομαι μηπως παρω κατι πιο μικρο , ελαφρυ, να μαθω ξανα να οδηγω γιατι φοβαμαι για κανενα εξαμηνο - χρονο και μετα με το καλο να παρω το xx να το φτιαξω να το βαψω πω πω μου τρεχουν τα σαλια...

Πιστεύω ότι ο φόβος είναι καλός όταν οδηγάς μοτό, γιατί δείχνει ότι γνωρίζεις. Από εσένα εξαρτάται... Εάν πιστεύεις ότι θα οδηγάς συνετά, για μένα αγορασέ την. Από την άλλη για να μη στενοχωράς τους δικούς σου στο χέρι σου είναι να ξανακερδίσεις την εμπιστοσύνη τους. Το gsxr 1100 το κοίταγα κι εγώ, αλλά ήταν δύσκολο μηχανάκι και ξεπερασμένο το 2002-03. Καμία σχέση με το ΧΧ.

Ηταν οντως δυσκολο, απλως τοτε επειδη το προηγουμενο μου ηταν ενα gsxr750 '87 με το οποιο παλι επεσα (εκεινη τη φορα δεν ξερω γιατι επεσα) θεωρουσα οτι εχω συνηθισει τον τροπο οδηγησης (λιγο περιεργος λογω του σχηματος σκελετου και οτι δεν καθεσαι αρκετα μπροστα να μπορεις να φορτισεις τον τροχο) αλλα τελικα μου επεσε παρα πολυ βαρυ το 1100 και δυσκολο με λιγα χλμ, απλως με πολλα δεν πηγαινα απο φοβο λογω αναρτησεων σουπα. Εντελει καμια 10αρια φορες το πηγα βολτα πριν πεσω, ειχα ηδη απο την αρχη αποφασισει οτι εκανα λαθος και οτι δεν μου ταιριαζε. Να μαι ορθιος να παρω ενα εντουρακι φθηνο να κερδισω την εμπιστοσυνη πρωτα στον εαυτο μου γιατι τωρα λεω οτι μονο και μονο για να δω τον μπεμπη να μεγαλωνει δεν θα ξανακανω μακακια και μετα που θα μου παει , ονειρο το χω να το παρω το xx, ακομα κι αν ειμαι τοτε στην πατρα και δεν εχω γυρισει αθηνα και το βγαζω βολτα απο απριλη μεχρι σεπτεμβρη (γιατι τον υπολοιπο καιρο εδω ξεκολωνεται στις βροχες). Τον φοβο τον απεκτησα μεγαλωνοντας ειτε ειχα μηχανη ειτε οχι, καλος ειναι ομως για προστασια.

Επειδή έχεις αναφέρει μηχανές με διαφορετική φιλοσοφία απο το ΧΧ.. ήθελα να σου κάνω μια ερώτηση... Το ΧΧ το έχεις οδηγήσει?

Ολες αυτες οι μηχανες ηταν δικες μου σε αλλες ηλικιες, οπως και ενα rgvγ 250, ενα vf 500, ενα fz 250 fazer, το xx δεν το εχω οδηγησει για να πω την αληθεια, απλα αυτο που εψαχνα απο καποια ηλικια και υστερα ειναι μια μηχανη αποδεδειγμενα χωρις προβληματα, αρκετα κυβικα (ενδιαφερον πιο πολυ στις ροπες χαμηλα και μεσαια) χωρις ομως το υπερβολικο βαρος των 1100αριων της δεκαετιας '80-'90, ανετη για ταξιδια λιγων ωρων, καλα φρενα, καλο κρατημα μια και κοιτουσα την κατηγορια σπορτ-τουρινγκ και να μου κανει εμφανισιακα σαν πρωτη αποψη. θα 'θελα το βαρος και το κρατημα του rgv, την ευθεια στο διαγραμμα της ροπης του vf, τη δυναμη και λιγο περισσοτερη ανεση του gsxr 1100, και ελπιζω οτι το xx εχει πιο πολλα απο ολα αυτα και μ'αρεσει κιολας και εχει φτασει και σε τιμη που να το αντεχει η τσεπη μου, και ελπιζω οταν οδηγησω καποια να ειναι ετσι οπως πιστευω και λεω καποια γιατι οταν εψαχνα για gsxr1100 καμια 10αρια που πηγα βολτα δουλευαν σχεδον ολα διαφορετικα το ενα απο το αλλο, και απο θεμα αναρτησεων-φρενων και απο θεμα επιταχυνσης-αποκρισης.