Είναι ένα όνειρo που περιμένει να γίνει πραγματικότητα; Είναι μια αίσθηση ή τάση φυγής απ'τη καθημερινή ρουτίνα; Είναι μια απόδραση με δόσεις αδρεναλίνης και μοναξιάς; Είναι βουτιά στον εγκέφαλό μας κάνοντας ζάπινγκ στο μυαλό μας;

Όταν αποφασίσεις να ταξιδέψεις με μια μοτοσυκλέτα και έχοντας μόνο αυτά που θεωρείς απαραίτητα, κρατώντας στο μυαλό σου μια ενδεικτική ημερομηνία επιστροφής, αν πραγματικά τολμήσεις και το κάνεις, τότε είναι σχεδόν βέβαιο πως δε θα ξαναδείς τον κόσμο όπως τον είχες γνωρίσει πριν.
Το παράθυρο που ανοίγει στο μυαλό μπορεί να σου δώσει την αφορμή να βρεθείς περιπλανόμενος στους δρόμους του κόσμου, από Ευρώπη, Ασία, Αφρική ώς Ν.Αμερική πάντα κυνηγημένος από την δίψα για το άγνωστο, το διαφορετικό, κυνηγώντας τη μαγική στιγμή.

Και όπως λέει και ο στοίχος του ποιητή

Θόλωσαν τον καθρέφτη
οι υδρατμοί
Οι γραμμές απροσδιόριστες
Τα αντικείμενα διαχέονται
στον χώρο
Θολά τα πρόσωπα
ομιχλώδη
Σαν επιβάτες που διαβαίνουν
την Αχερουσία λίμνη

Μ’ αρέσει να κοιτάζω
το πρόσωπό μου
Στον θολό καθρέφτη,
Θολώνει κι αυτό
σαν τις αναμνήσεις μου
Μου αρέσει να ταξιδεύω
στην ομίχλη
Ξεχνώ τις χαρακιές
στα μάγουλα,
που όργωσαν τα χρόνια
Προσπερνώ τις χαράδρες,
που έσκαψαν τα ποτάμια
των δακρύων μου

Το θολό τώρα αναζητώ
Όπως το διαυγές αναζητούσα
κάποτε
Μου αρέσουν τα ομιχλώδη
όνειρα
Και οι στόχοι οι θολοί,
οι ασαφείς
Των καλουπιών δραπέτες
να κυνηγάνε το ανέφικτο.

Δεν μου αρέσει πια το εφικτό,
ασφυκτιώ στα όριά του.
Όμως έχω ανάγκη τα όρια
και τους κοντινούς ορίζοντες
Για να δραπετεύω
Έχω ανάγκη τις δραπετεύσεις
και τα ταξίδια στην ομίχλη
Για να μην φαίνονται τα τείχη
που έχτισε γύρω μου η ζωή...........

Γιάννης Ποταμιάνος