Ο Δημοσθενης ηταν ο κλασσικος μηχανοβιος, οπαδος μιας σχολης μοτοσυκλετιστων, μιας ολοκληρης γενιας, που ειχε σαν σημειο αναφορας τις αμερικανικες μοτοσυκλετες, τις harley davidson.....
Ενας ανθρωπος που η περιγραφη του και μονο,εφτανε να τρομαξει 3χρονο παιδακι, με αποτελεσμα να τρωει ολο το φαι του και μαλιστα διχως δευτερη σκεψη....
Λιγο ποιο κατω απο 2 μετρα σε υψος,χοντρουλης, με μακρυα πλουσια μουσια και μαλια,ντυμενος συνεχως με μαυρα δερματινα, μπουφαν και παντελονι, διακοσμημένα με οτι ποιο ακραιο απο ενδυματολογικης αποψης οπως ζωνη με καρφια, και πορτοφολι με αλυσιδακια....
το τελευταιο ηταν το standar αξεσουαρ πανω του μιας που ακομη και στο λαιμο ειχε μια αλυσιδα σαν αυτες που δενουν τους σκυλους,ετσι του λεγανε οσοι θελαν να τον πειραξουν,αλλα εκεινος απλα γελουσε μαζι τους και συνεχιζε να επιδιωκει να τον πειραζουν,ηταν αλλωστε τα φιλαρακια του.....
Καθε φορα που τον βλεπαν στη λεσχη,ολοι γελουσαν με την ψυχη τους,τα κολληματα του πολλα, αλλα μικρα, αλλα ποιο μεγαλα, αλλα των ακρων, ολα ομως ειχαν να κανουν με την διτροχη συμβια του, το ετερο του ημιση οπως πολλοι ελεγαν και οχι αδικα......
Το παραπανω δεν ειχε ειπωθει και τοσο αδικα, μιας που οταν μαζευε λεφτα για την harley, ηταν τοσο των ακρων, προκειμενου να πραγματοποιησει το ονειρο του, που οι οικονομικες στερησεις που υπεβαλε τον εαυτο του, δεν ειχαν προηγουμενο.
Μαλιστα γιαυτο τον λογο τον ειχε χωρίσει η προηγουμενη σχεση του, και αυτος αντι να χαλαστει οταν στην παρεα τον ρωτουσαν γιατι και πως, τους απαντουσε χαριτολογώντας οτι καλυτερα που χωρισανε, γιατι ακομη και τα λεφτα για τα προφυλακτικα τα εβαζε πλεον στην ακρη για το "ονειρο"...
Εφτανε στη λεσχη παντα τελευταιος, το χαρακτηριστικο ποτ ποτ ποτ ποτ,των εξατμισεων Vance and Hines που ειχε φερει απο το αμερικα, μπορουσε να τρομαξει μαναδες που περπατωντας στο πεζοδρομιο τρεχαν να μαζεψουν τις κορες τους,
τα δερματινα σαμαρια στολισμενα με καρφια προσεθεταν κατι απο την αγριαδα που ελειπε απο τον χαρακτηρα του Δημοσθενη, στη μοτοσυκλετα του, δεν ηταν καθολου τυχαιο οτι τον αποκαλουσαν " ο αγαθος γιγαντας".....
Κανεις ποτε του δεν τον ειχε δει να μαλωνει, κανεις ποτε του δεν τον ειχε δει να αλλαζει κακη κουβεντα με κανεναν,
αυτος ηταν και ο λογος που τον αγαπουσαν ολοι τοσο,η καρδια του ηταν τοσο μα τοσο μεγαλη οσο και το μποι του, και εκει μεσα χωρουσε ολους του τους φιλους,
τι κι αν αυτοι, δεν καταλαβαιναν τι ειναι αυτο που καβαλαει, ηταν μια παρεα αλωστε η οποια απαρτιζοταν απο μοτοσυκλετες on off, και sport turing εντελως διαφορετικης φιλοσοφιας.....
Τι κι αν του λεγαν διαφορα, για το υπερβαρο με την παλαβη καταναλωση, και τα πανακριβα αξεσουαρ
μηχανακι του, που ενω στη λεσχη ολοι καθόντουσαν και λεγανε ιστοριες απο παλια, εκεινος ηταν διαρκως με ενα πανι στο χερι και γυαλιζε συνεχως το παμπολα nickel της καλης του, αδιαφορωντας για το ποση ωρα χρειαζεται το παραπανω.....
Τι κι αν, ακομη και στις εκδρομες που πηγαιναν, αυτος ηταν παντα απο τους ποιο αργους, παρα τα κυβικα της μηχανης του, ηθελε απλως να ακουει τα πιστονια να ανεβοκατεβαινουν οπως ελεγε, και δεν του αρεσε να τα ταλαιπωρει......
Τι κι αν, ενω ολοι πηγαιναν εκδρομη και κανοντας σταση, την ωρα που ολοι βγαζαν τα κρανη με τις αντιχαρακτικες ζελατινες και τα μπουφαν με τις πανακριβες κορντουρες, τα γαντια με τις ενισχυσεις απο κεβλαρ στα δαχτυλα, και τις ασυρματες ενδοεπικοινωνίες, εκεινος σταματουσε ραθυμα,εβγαζε απο την τσεπη του δερματινου μπουφαν του,( αυτο της δεκαετιας του 80,της γενιας του δαλιανιδη,του γαρδελη, του μιχαλοπουλου,και των αλλων τσακαλιων) τα χαρτακια του στριφτου του τσιγαρου, τον καπνο που παντα ξεχνουσε να τον κλεισει και σκορπουσε μες την τσεπη του, και τον αναπτηρα zippo, δωρο της τελευταιας κοπελας του και τωρινης γυναικας του......
Ενω ολοι μιλουσαν για τεχνολογια και abs, ο Δημοσθενης εστριβε το τσιγαρο του και παντα σιγοτραγουδουσε τις ροκιες που τοσο πολυ λατρευε, Born to be wild......
Ως που καποια μερα ο Δημοσθενης δεν πηγε στη λεσχη........
Το καθιερωμενο τους ραντεβου, αυτο που παντα εκεινος θυμιζε σε ολους δεν ηταν το ιδιο χωρις αυτον,και αυτο τους ανησύχησε ολους.......
Παρα τα αλλεπάλληλα τηλεφωνηματα, ο Δημοσθενης δεν απαντουσε, και αυτο ηταν κατι που δεν συνηθιζε να κανει...
Ετσι σκεφτηκαν να πανε να τον βρουν, και αυτο ακριβως εκαναν.....
Πηγαινοντας σπιτι του, η μηχανη ελειπε απο την αυλη,εκει οπου ο Δημοσθενης της ειχε φτιαξει την φωλιτσα της, να κοιμαται οπως ελεγε, να παιρνει δυναμεις για την επομενη μερα, γιαυτο λοιπον υπεθεσαν οτι καπου ειχε παει και ειπαν να φυγουν.......
Η πορτα ομως ηταν ανοιχτη, και αυτο παλι ηταν περιεργο, και του διαμερισματος επισης, αποφασισμενοι να δουν τι επαθε ο φιλος τους τα περισσοτερα παιδια της λεσχης μπηκαν μεσα στο σπιτι οπου βρηκαν την γυναικα του στο σαλονι, και τους ειπε οτι ο Δημοσθενης εφυγε απο το πρωι, καπου ειχε παει δεν ηξερε το που και επειδη δεν σηκωνε το τηλεφωνο του πολυ ανησυχουσε.......
Ολοι απόρησαν, ο φιλος τους δεν τους ειχε συνηθησει σε τετοιου ειδους συμπεριφορες, και ποσο μαλλον να μη σηκωνει τηλεφωνο....
Αμεσως το μυαλο τους πηγε στο κακο, καποιοι υπεθεσαν οτι αφου λειπει η μηχανη και αυτος δεν απαντα στα τηλεφωνα, κατι σοβαρο συνεβει, κατι που ουτε σαν αστειο δεν θελαν να σκεφτουν......
Μερικοι απο τα παιδια της λεσχης ηταν στην αστυνομια της πολης , αλλοι στο νοσοκομειο, ολοι επικοινωνησαν με οσους ποιο πολλους μπορουσαν να μαθουν μηπως εγινε καποιο ατυχημα, καποια διακομιδή σε νοσοκομειο, ο Δημοσθενης επρεπε να βρεθει, οι φιλοι του τον χρειαζόντουσαν....
Το ιδιο απογευμα καποιος ειπε οτι επιτελους το τηλεφωνο του απαντησε,"θα ερθει απο το στεκι ειπε" και μαζευτηκαν ολοι να δουν τι επιτελους συνεβη.....
Ο Δημοσθενης τελικα ηρθε, αλλα μονος, οχι με την καλη του, με τα ποδια........
Μπηκε μεσα στο στεκι, και σωριαστηκε πανω στην καρεκλα τα μουσια του για πρωτη φορα δεν ηταν περιποιημενα, τα ματια του ηταν κατακοκινα, και υγρα απο το κλαμα, στο πρόσωπό του διαγραφοταν ξεκαθαρα η απογνωση του ανθρωπου που εχασε κατι πολυ σημαντικο.......
- Μου την πηραν, αναφωνισε, ισως καποιος που την αγαπησε περισσοτερο απο μενα, και την ηθελε δικη του........
Ολοι παγωσαν, στην ανακοινωση αυτη δε χωρουσαν ουτε χαζες ερωτησεις ουτε τιποτα, κανεις δεν ειχε το θαρος να μαθει λεπτομέρειες, αλλα ο Δημοσθενης καπου επρεπε να πει τον καημο του......
- Χθες βραδυ που εβρεχε, οι κουφαλες επωφεληθηκαν απο τον θορυβο της βροχης, μπηκαν μεσα στην πυλωτη, κοψαν την αλυσιδα και μου την πηραν, σιγουρα την φορτωσαν δε μπορει να την βαλαν μπρος, θα την ακουγα, ηξερα ακομη και τον ποιο χαρακτηριστικο της ηχο...θα την ακουγα ελεγε και ξαναελεγε, και τα ματια του βουρκωνανε και παλι......
Καποιος τον πηγε σπιτι, του συνεστησε να ηρεμησει,του ειπει ακομη οτι θα κανουν ολοι οτι μπορουν για να την βρουν και το εννοουσε,ο Δημοσθενης ηταν η ψυχη της παρεας, αυτος που φροντιζε παντα για ολους,και τωρα ειχε αναγκη απο υποστηριξη, δεν θα τον αφηναν ετσι........
Ματαια ομως , οι μερες περασαν, και ουτε ιχνος απο την αγαπημενη του Δημοσθενη δεν ειχε βρεθει, μαλλον την κανανε ανταλλακτικα ειπε καποιος, και εκει ο Δημοσθενης λυγισε......
- Ανταλλακτικα το κοριτσακι μου;
Πως μπορουν να το κανουν αυτο;
Δεν ειναι μονο σιδερα και πλαστικα, ειναι κατι απο εμενα, εχει ψυχη, και οχι μονο αυτο, καβαλωντας την δεν ταξιδευει το κορμι μου, αλλα την δικη μου ψυχη, πως μπορεσαν να μου το κανουν αυτο.......
Ο καιρος περασε και οι επισκεψεις του Δημοσθενη στο στεκι δεν ηταν πια και τοσο συχνες, και οταν ερχοταν ομως δεν εκανε οτι και παλια, απλως απολαμβανε το τσιγαρο του, οσο μπορουσε και ελεγε ιστοριες για την χαρα του, ετσι ελεγε την harley για την οποια θυμοταν τα παντα με φοβερη λεπτομερια.....
Πλησιαζαν τα γενεθλια του, και καποιος φιλος του του ειπε οτι στο στεκι ετοιμαζουν παρτι προς τιμη του,η αληθεια ηταν οτι δεν ηθελε να παει αλλα το εκανε για τους φιλους του, να μη χαλασει κανενος την καρδια, και ας ηταν η δικη του κομματια.....
Του ετοιμασαν τουρτα,του ανοιξαν σαμπανια, και αυτος ειχε παντα ενα παγωμενο χαμογελο προσπαθουσε να πει ευχαριστω,αλλα δεν τα καταφερνε,καλυτερα παντως γιατι θα ηταν ενα ευχαριστω ψευτικο και δεν το συνηθιζε........
Μεχρι που......
Μεχρι που καποιος ειπε οτι εφτασε η ωρα να του δεσουν τα ματια, εκει ολοι γελασανε ενω ο ιδιος απορησε...
- Σου φεραμε μια αμερικανα ρε για δωρο γενεθλιων........
-Ξανθια ρε παιδια; Ειπε με το παγωμενο του χαμογελο ο Δημοσθενης....
- Μαυρη φιλε καταμαυρη και αμα σ`αρεσει του φωνζαν ολοι γελωντας ενω του δεναν τα ματια....
Μετα απο καμποση ωρα, μετα απο καμποσες φορες που ρωτουσε ο Δημοσθενης" ρε παιδια να τ`ανοιξω;"
Μετα απο πολλα "οχι ακομα, οχι ακομα" και αφθονα γελια κανανε ησυχια ολοι, και αρχιζε να παιζει το αγαπημενο του τραγουδι......Born to be wild..........
Ο Διονυσης ξαφνικα σταματησε να γελαει παγωμενα, ακουγωντας το τραγουδι που του ξυπνουσε μνημες, και αρχισε να το σιγοτραγουδαει και αυτος ως που καποια στιγμη ο ηχος του τραγουδιου σκεπαστηκε απο κατι αλλο.....
Ενας ηχος που για τον οποιονδηποτε μπορει να μην ελεγε τιποτα, για τον Δημοσθενη ομως ηταν τα παντα......
Αμεσως εβγαλε το μαντηλι που του ειχαν δεσει τα ματια, και αυτο που αντικρυσε δεν μπορουσε να το πιστεψει....
Ηταν μια harley davidson ολοιδια με την δικια του,με τις ιδιες εξατμισεις, τα ιδια δερματινα σαμαρια, τα ιδια extra προσθετα φαναρια......
Πισω στο καθισμα ειχε μια σημαιουλα με το ονομα "χαρα 2 " και πανω στο τεποζιτο ειχε μια κορδελα με ενα μεγαλο φιογκο, και ενα χαρτι που εγραφε χρονια πολλα ......
Ο Δημοσθενης το μονο που μπορεσε να πει απο την συγκινηση ηταν να ρωτησει....."μα πως;"
Η λεσχη ειχε πολλα ατομα που τον αγαπουσαν,που κατα καιρους τους ειχε βοηθησει, και ειχε και παρα πολλους επαγγελματιες, το σκεφτηκαν, και αποφασισαν να κανουν ενα ερανο μεταξυ τους και να του ξανα αγορασουν μια νεα μηχανη ολοιδια με την προηγουμενη,και μαλιστα με οτι ακριβως φορουσε....το ebay να ηταν καλα αλλωστε και απο αξεσουαρ αλλο τιποτα....
Τα χρηματα μαζευτηκαν οχι χωρις δυσκολια ειναι η αληθεια, και ενω το μηχανακι ειχε παραγγελθει αρχισαν να ψαχνουν και τα αξεσουαρ του με τα οποια θα γινοταν ιδιο οπως παλια.....
Ενω ο Δημοσθενης κοιτουσε ποτε την μοτοσυκλετα και ποτε τους φιλους του, ενας απο αυτους αφησε πανω στο τραπεζι ενα αναπτηρα zippo, καπνο και χαρτακια για στριφτο, και ο σερβιτορος εφερε το ποτο του Δημοσθενη........
Ο κακομοιρος δε μπορουσε να πιστεψει αυτο που του συνεβει, με δακρυα στα ματια,αυτη την φορα ευγνωμοσυνης, και οχι απογνωσης, δε το χωρουσε ο νους του, αυτο το πραγμα πολυ απλα δεν υπηρχε.....
Ωσπου ηρθε ο προεδρος της λεσχης τους,αυτης που με τοσο κοπο ολοι τους ειχαν στησει, και του εδωσε ενα πανι ολοιδιο και αυτο με εκεινο που ειχε παλιοτερα,και του ειπε χαμογελωντας....
"Δημοσθενη τα nickel θελουν γυαλισμα ρε φιλε"
Θέμα: Απο τα σκονισμενα ραφια του μυαλου μου.... 
