Η διαπίστωση είναι απλή : Ποτέ στην ιστορία των οργανωμένων κοινωνιών, δε γινόταν τόσος λόγος, δεν είχε αναπτυχθεί

τέτοια φιλολογία και τόση αμπελοφιλοσοφία για τις μοτοσυκλέτες, όσο τις τελευταίες δεκαετίες και κυρίως στις μέρες μας. Και ποτέ δεν είχε προσλάβει τόσο ανησυχητικές διαστάσεις η σύγχυση των πολλών για ένα φαινόμενο τόσο οξύ, σύνθετο και πολυδιάστατο.

Σύγχυση ως προς τα στοιχειώδη – το εννοιολογικό περιεχόμενο λ.χ λέξεων και όρων.

Ο όρος μοτοσυκλέτα, έτσι, χρησιμοποιείται αυθαιρέτως για το σύνολο των οχημάτων για μερικούς ή ψυχοτρόπων για άλλους.

Οι λέξεις εθισμός και εξάρτηση επίσης έχουν υποστεί σημαντική εννοιολογική αλλοίωση, αφού δεν γίνεται διάκριση αν έχουν σχέση με τη χρήση ή την κατάχρηση όλων ή κάποιων συγκεκριμένων τομέων της μοτοσυκλέτας.
Σύγχυση που παράγει μαζικά η παραπληροφόρηση και η μυθοπλασία των γύρω μας και υποθάλπτει η ατολμία ή η υστεροβουλία και ιδιοτέλεια όσων έχουν γνώση, αλλά όχι και την θέληση να κατανοήσουν.
Σύγχυση που προσφέρει πρόσφορο έδαφος για την δαιμονολογία και την προκατάληψη, αφού οι πιο κραυγαλέοι (και πιο ύποπτοι) κήρυκες του καθωσπρεπισμού αγνοούν προκλητικά τα δεδομένα ως προς την φύση, την επικινδυνότητα ή και τη χρησιμότητα της μοτοσυκλέτας.

Σύγχυση σκόπιμη, που κατατείνει να δημιουργήσει αρνητικό, απαξιωτικό κοινωνικό στερεότυπο γενικά για τον χρήστη της μοτοσυκλέτας. Και να δικαιολογήσει έτσι μια επίσημη πολιτική αδιαφορία απέναντί του ανάλγητη και εξοντωτική, αφού τον καταδικάζει ισοβίως να κινείται και να ισορροπεί ανάμεσα σε ατέλειωτες παγίδες στη καθημερινότητά του και σε μονόδρομους χωρίς επιστροφή.

Σύγχυση σκοταδιστική, αφού ναρκώνει στοιχειώδεις νοητικές απαιτήσεις των πολλών, σε βαθμό που να δέχονται αβασάνιστα τις κυρίαρχες αντιλήψεις, να μην τις αμφισβητούν, να μη προβληματίζονται, να μη θέτουν καίρια ερωτήματα συναφή με τον τρόπο υπερπήδησης των εμποδίων της χρήσης και να κλείνουν τ'αυτιά σε πειστικές και εγκυρότατες απαντήσεις καθηγητών, πανεπιστημιακών και να παραμένουν προσυλωμένοι στους παραλογισμούς διαφόρων γραβατομένων συγκοινωνιολόγων.

Θεωρώντας λοιπόν αυτονόητο πως ο άνθρωπος είναι ον αυτοπροσδιοριζόμενο σε μια ελεύθερη κοινωνία, τότε προκείπτει το συμπέρασμα “κανένας εκτός από μένα, δεν έχει το δικαίωμα να παραμελεί την ασφάλειά μου και τον τρόπο που θα κινούμαι σύμφωνα μ'αυτήν”.

Σύγχυση επικίνδυνη, αφού εμβαπτίζει στην κοινωνική συναίνεση την πολιτική της αδιαφορίας δικαιολογεί την αναγκαιότητα, την κρατική αδιαφορία και νομιμοποιεί έναν επεκτατικό αυταρχισμό, που συρρικνώνει δικαιώματα και ευνουχίζει ελευθερίες.

Σύγχυση τέλος, υπόπτως καλλιεργούμενη, αφού κάνει κοινωνικά αποδεκτή μια πολιτική ανελεύθερη, απάνθρωπη και παράλογη, που αναπαράγει και διογκώνει το πρόβλημα καθώς ενδυναμώνει τα παγκοσμίως πανίσχυρα, οικονομικά και πολιτικά πλουτοκυκλώματα της βιομηχανίας.

Δεν έλειψαν και δε θα λείψουν σ'αυτόν τον τόπο οι συνηδειτές προσπάθειες μεμονομένων ανθρώπων και ομάδων να καταπολεμηθεί αυτή η σύγχυση και να τεθεί σε ορθολογικά πλαίσια το μέγα (όπως έχει αναχθεί) πρόβλημα των ελευθέρως κινουμένων μοτοσυκλετών και αναβατών.
Την 10ετία του 1970 η μοτοσυκλέτα ήταν πρωτόγνωρη κατάσταση και οι αναβάτες φάνταζαν ξωτικά βγαλμένα από κάποιο παραμύθι που πολλές φορές τον ήρωα τον κομμάτιαζε ο δράκος.

Οι μοτοσυκλέτες δεν έστριβαν, πολλές φορές δεν έτρεχαν καν και πολύ περισσότερο δεν φρενάριζαν. Η συντήρησή τους υπόκειτο στην ιδιοσυγκρασία του κάθε αναβάτη μιας και η τεχνογνωσία στον συγκεκριμένο τομέα όσο αφορά τις ρυθμίσεις και άλλα σχετικά βρισκόταν σε νηπιακή κατάσταση και η απόφαση μεταξύ ζωής και θανάτου ήταν εξαρτημένη καθαρά απ'το πως θα χειριζόταν κανείς τον δεξιό του καρπό. Η υποδομή σε εξοπλισμούς ασφαλείας περιοριζόταν σε αυτοσχέδια πλαστικά και στο κεφάλι η μόνη προστασία που υπήρχε ήταν ο φύλακας άγγελος του καθενός που κατοικοέδρευε μόνιμα στο τριχωτό μέρος του.

Την 10ετία του 80 έρχονται νέα μοντέλα και η αγορά φαίνεται να ξυπνάει. Κάποιοι γραφικοί συγκεντρώνονται και μεταξύ καφέ και γκομενικού αρχίζουν να ανακαλύπτουν πως έχουν τα ίδια ενδιαφέροντα για βουνό, θάλασσα, περιπέτεια, ταξίδι και χαβαλέ.

Δημιουργούνται οι πρώτοι όμιλοι κάπου στο μέσο αυτής της 10ετίας και το μεράκι χτυπάει κόκκινα και ο εθελοντισμός βρίσκεται στη χρυσή 10ετία του. Τότε που οι αναβάτες είχαν όρεξη, είχαν μεράκι να μαζεύονται παρέα και να τα λένε όλοι μαζί πίνοντας τα μπυράλ τους, τότε που τα πράγματα ήταν πιο απλά απ'ότι σήμερα και χωρίς οικονομική επιφάνεια, τότε που ή έστριβες ή έπεφτες τόσο απλά χωρίς να εξετάσεις αν φταίει η προφόρτιση ή τα ελλατήρια που δεν είναι μάρκας τάδε. Τότε οι μοτοσυκλέτες φορούσαν φερμουίτ καρφωμένα απ'τον Μήτσο τον πατέντα και οι αναρτήσεις δούλευαν όπως οι σούστες των μπαουλοντίβανων της τότε εποχής.

Κι όμως υπήρχε μια χαρά, υπήρχε μια ομοψυχία, υπήρχε μια προσωπική επαφή και οι απόψεις έδιναν κι έπαιρναν στα στέκια. Όποιος είχε κράνος που διέθετε και ιμάντα για να δένει καλά κάτω απ'το σαγόνι ήταν οδηγός αγωνιστικών προδιαγραφών οι υπόλοιποι βολευόμασταν με σκουφί συνήθως πλεγμένο απ'τα χέρια της γιαγιάς μας και η πλάκα είναι πως αισθανόμασταν και άτρωτοι.

Με μαθηματική ακρίβεια μετά την 10ετία του 80 έρχεται η 10ετία του 90 και αρχίζουν να αντιλαμβάνονται οι κεφαλαιοκράτες του ντουνιά πως τελικά η μοτοσυκλέτα απο παιχνίδι και μέσο μετακίνησης προσφέρει και παλμό στους νέους. Κι εκεί έρχεται το ύπουλο σχέδιο των Ιαπώνων και αρχίζει ο οργασμός της παραγωγής. Κλάμα στην αγορά.

Αρχίζουν να κυκλοφορούν kawasakia, honda, yamaha, suzukia, και να ταράζουν τα νερά. Οι ευρωπαικές βιομηχανίες αναγκάζονται να υποκλιθούν στα κοντά σχιζομάτικα ανθρωπάκια που εκτός απ'το να τρώνε σούσι και ρύζι αρχίζουν να πιάνουν το νόημα και να περνούν τα πράγματα ένα βήμα μπροστά. Κατασκευάζονται μοντέλα διαφόρων τύπων (για βουνό, για δρόμο, για πέτρες, για βράχους, για το σούπερ μάρκετ, για τη μπεμπέκα που έχει αυξημένες ορμόνες, για τον θείο που έβαψε τα μαλλιά του καρεκλί και το παίζει τζόβενο) και ο οργασμός συνεχίζεται μέχρι τα τέλη της 10ετίας.

Ο κοσμάκης έχει λεφτά κι αρχίζει το πανηγύρι της κατανάλωσης. Όσοι δεν είχαν οι οικοδομές να είναι καλά. Μερικά μεροκάματα σαν μπετατζής και το ποσόν ανέβαινε σημαντικά για την πολυπόθητη αγορά. Το σχέδιο προχωράει όπως πρέπει μεταξύ θρήνων και γελότων μιας και πολλοί φίλοι άρχισαν να χάνονται ο ένας μετά τον άλλον διότι η τεχνογνωσία ανεπαρκής και τα άλογα ήταν πολλά για τους σκελετούς και τα φρένα της τότε εποχής.

Τα τότε μοτόρια οργιάζουν με τις 4 σε μια και όλοι έχουμε αποθημένα που πρέπει να βγάλουμε εις βάρος των περίεργων τύπων που κυκλοφορούν μέσα σε κάτι περίεργα κουτιά με 4 τροχούς μέσα στην άνεση που τους προσφέρει η μοναξιά της 4τράτροχης τραπεζαρίας που οδηγάει ο καθένας.

Τότε όλοι άρχισαν να την ψάχνουν να βελτιώσουν τις ακροβατικές τους ικανότητες, άρχισαν ν'ανακαλύπτουν κάποιοι πως το να μη φας καπάκι αρκεί να πατήσεις το ποδόφρενο, άρχισαν να εξηγούνται με μαθηματικά, γεωμετρία και τριγωνομετρία οι τρόποι οδήγησης. Νέοι μαθηματικοί εμφανίζονται στο προσκύνειο που αν και δεν έχουν βγάλει οι περισσότεροι το δημοτικό γνωρίζουν τι ακριβώς κάνει η γωνία κάστερ και η γωνία κάμπερ.

Παρελθούσης αυτής της 10ετίας έχουμε γιορτάσει και οι περισσότεροι την αλλαγή της χιλιετίας με φανφάρες και οινοποσίες με συγκεντρώσεις στις πλατείες και ζητοκραυγάζοντας αισιόδοξοι πλέον πως η νέα χιλιετρία θα βρει το ανθρώπινο γένος πιο μυαλωμένο και έτοιμο να αυξήσει ακόμη περισσότερο την απόσταση απ'τα πρωτογενή πιθηκοειδή. Όσον αφορά τα μοτόρια αρχίζει η ψωροκώσταινα να αντιλαμβάνεται πως γίνονται περίεργα πράγματα ανά τον κόσμο και πως οι ξένοι (Βαυαροί, Τάταροι και Ούνοι) τρέχουν μέσα σε πίστες και απολαμβάνουν αυτό που γουστάρουν με μεγάλη ασφάλεια, ενώ εδώ τα κορμιά πέφτουν σοριδόν απ'τις κακοτεχνίες των μεγαλοεργολάβων που ανακάλυψαν μαστούς να αρμέγουν συνέχεια χωρίς κόπο και χωρίς καμία ουσιαστική παρέμβαση της πολιτείας στα κακώς δρώμενα.

Έτσι οι αναβάτες έχουν πλέον στα χέρια τους μοτοσυκλέτες που ναι μεν στρίβουν ναι μεν φρενάρουν ναι μεν ταξιδεύουν αλλά δεν μπορούν να πάρει η ευχή να κολυμπούν στις λακκούβες των έργων που συναντάμε στην αναπτυσσόμενη Ελλάδα της 10ετίας αυτής.

Λιτότητα είναι το σύνθημα και λιτότητα υπομένει ο άμοιρος λαός για να δικαιωθεί τελικά απ'την ανάλυψη των Ολυμπιακών αγώνων και την κατάκτηση του Ευρωπαικού πρωταθλήματος. Τι σημασία έχει αν έχουμε πολιτισμό κι αν είμαστε απ'τους λίγους λαούς που έχουν μελοποιήσει τους ποιητές του, τι σημασία έχει αν διαθέτουμε ονόματα ποιητών που έχουν πάρει βραβεία Νόμπελ, καμία σημασία δεν έχει επίσης που διαθέτουμε ανθρώπους που προσφέρουν στην επιστημονική κοινότητα ανακαλύψεις όπως η Νανοφυσική και πολλές άλλες.

Εμείς έχουμε κατακτήσει το ευρωπαικό πρωτάθλημα τους έχουμε σκίσει όλους και είμαστε εντέλλει λαός ανώτερου επιπέδου.
Μεταξύ των άλλων όμως ξεχάσαμε πως έχουμε κι ένα σβέρκο υπέροχο που συνέχεια προσγειώνονται διάφοροι και κάθονται πάνω του.
Έτσι στη λήξη της δεκαετίας σκάει η βόμβα. Τα φάγαμε, είμαστε τεμπέληδες και οκνοί, είμαστε διεφθαρμένοι, είμαστε δημόσιοι υπάλληλοι και έχουμε μάθει να μη προσφέρουμε. Στο χώρο της μοτοσυκλέτας έχουμε πλέον αποκτήσει την μηχανή που θέλει ο καθένας ας είναι καλά τα επισκευαστικά δάνεια, τα διακοποδάνεια και άλλου τύπου δάνεια που έχουν συμβάλλει τα μέγιστα για την συμπλήρωση του πολυπόθητου αντίτιμου για την αγορά της 2τροχης καλής μας.

Κι έρχεται η χαλεπή εκείνη μέρα που άκουσον άκουσον. Οι τράπεζες άρχισαν να ζητάνε τα λεφτά τους πίσω και να δείχνουν το σκληρό πρόσωπο της πραγματικότητας που τόσο καιρό ήταν τριγύρω μας και δεν την έβλεπε κανείς. Άρχισαν τα μοτόρια να μένουν ακινητοποιημένα και να μαραζώνουν στα γκαράζ και στα διάφορα πεζοδρόμια. Άρχισε να αυξάνεται η τιμή της βενζίνης, τα τέλη κυκλοφορίας και τα ασφάλιστρα. Αρχίσαμε να ξεχνάμε τις όμορφες και ανέμελες ημέρες τότε που φορούσαμε τσουκάλια στα κεφάλια αντί για κράνη και να αναλογιζόμαστε τι μέλη γενέσθαι.

Άγχος κυριαρχεί στα μάτια του καθενός και αρχίζουμε να καταπίνουμε τον κορκόδειλο πως τελικά φταίνε οι άλλοι. Φταίει ο ταξιτζής, ο φορτηγατζής, ο σαλεπτσής, ο πατσατζής, οποιοσδήποτε φταίει εκτός από εμας τους ίδιους. Οι πολιτικοί είναι πουλημένοι, δεν απεργούμε για δικαιώματα που κάποιοι έχυσαν το αίμα τους για να κατακτηθούν, είμαστε μουδιασμένοι ακροατές σε μια δίνη που λέγεται Δ.Ν.Τ και που μας κατσικώθηκε με το έτσι θέλω στο κεφάλι με το πρόσχημα του καλού Σαμαρείτη που ήρθε να μας σώσει. Βλέπουμε αμέτοχοι να πλάθουν κάποιοι άλλοι το μέλλον μας με τις πιο απαισιόδοξες προβλέψεις κι εμείς συνεχίζουμε να κουνάμε σημαιάκια στις εκλογικές μαζώξεις για τοπικούς άρχοντες.

Έρχεται και η ανακάλυψη του Internet και όλοι πλέον έχουν ένα βήμα για ενημέρωση και συζήτηση. Δημιουργούνται κοινωνικές ομάδες μέσα σ'αυτό και στα διάφορα site τύπου fb. Βγάζει εκεί ο καθένας τον ποιητή που έκρυβε τόσα χρόνια μέσα του, αλλάζει ο παραδοσιακός τρόπος για καμάκι (του στυλ τι σου κάνω μάνα μου) και έρχεται άλλος πιο πολιτισμένος (του στυλ έλα να κάνουμε chat). Oι καφετερίες άρχισαν να μην έχουν απ'έξω τα μοτόρια όπως γινόταν παραδοσιακά, χρόνια τώρα και στους όμιλους μοτοσυκλέτας τα μπυράλ να μένουν για πολύ καιρό στα ράφια.

Οι αναβάτες έμαθαν επιτέλους να στρίβουν στο apex, να φρενάρουν και να στρίβουν ντριφτάροντας, να γκαζώνουν, να γέρνουν, να χρησιμοποιούν το γυροσκοπικό φαινόμενο προς τέρψιν και ευχαρίστησιν αλλά έχασαν την ταυτότητά τους, έχασαν το id τους απέκτησαν όμως ο καθένας την Ip του και όλα ήρθαν κι έγιναν ακριβώς όπως προστάζουν μερικοί καρεκλοκένταυροι σ'εκείνο το περίεργο κτίριο στις Βρυξέλες.

Περιορίστηκαν οι περισσότεροι να ονειρεύονται ταξίδια στη μακρινή Ινδία με τα μοτόρια τους ή να διαβάζουν κάποιους τολμηρούς που τα έχουν κάνει ήδη και να ικανοποιούν τις αισθήσεις τους μπροστά σε μια οθόνη.

Και τελικά μετά από αυτές όπως γίνεται πάντα τι μένει; Μια πίκρα μια πίκρα στο στόμα πως πάλι την πατήσαμε, πάλι στραφήκαμε ο ένας εναντίον του άλλου, πάλι φωνάξαμε πως φταίνε οι άλλοι, άπαντες οι άλλοι εκτός από εμάς.
Γυρίσαμε το γκάζι αλλά το μοτόρι δεν ανταποκρίθηκε, τα λάστιχα παλιά σαν τα μυαλά μας δεν κράτησαν για να μπορέσουμε να σταθούμε, τα φρένα άναψαν και μας πήρε η κατηφόρα, το σασμάν ασυντήρητο και μπερδεύει και πηγαίνουμε σ'έναν δρόμο χωρίς φώτα στην τύφλα εντελώς. Πάντα έτσι δεν κάναμε εξάλλου; Άντε να δούμε τώρα το πως θα σημαζέψουμε τον κώλο μας που άρχισε να πετάει μπάντες και η ταχύτητες είναι μεγάλες.

Άς ξυπνήσουμε όσο είναι καιρός, ας αναβοσβήσουμε ο ένας στον άλλον τα φώτα, ας νοιώσουμε πως είμαστε πολλοί και δεν έχουμε κάτι να χωρίσουμε αντίθετα έχουμε πολλά για τα οποία πρέπει να αγωνιστούμε και ας ταξιδέψουμε σε πείσμα των άχαρων καιρών παρέα με τους 2τροχους φίλους μας στην άκρη του ονείρου.