Είναι δυο ΘεσσαΛονικείς 100% (παόκια, Τερζή, Καρρά κτΛ-κτΛ...) και πάνε βόΛτα με το αυτοκίνητο...εμπΛέκονται σε ένα τροχαίο και δυστυχώς αποδημούν...

...διασχίζουν το γνωστό τούνεΛ με το φως και ξαφνικά βρίσκονται στην είσοδο του παράδεισου...μπροστά τους μια τεράστια Λευκή πόρτα και ένα κουδούνι...χτυπάνε το κουδούνι και ανοίγει ο Αγ. Πέτρος:

-Παρακαλώ παιδιά μου; τι θέλετε;

>φιΛαράκι δε με Λες; εδώ είναι ο παράδεισος;

-Ναι παιδιά μου...

>Καρντάσι θα μας αφήσεις να μπούμε;

-Μισό λεπτό παιδιά μου να ελέγξω τη λίστα με το ονόματα που έχω για σήμερα...

...ο Αγ. Πέτρος απομακρύνεται στο βάθος, αφήνοντας τη πόρτα του παράδεισου μισάνοιχτη...οι δύο Θεσσαλονικείς δεν αντέχουν στον πειρασμό και κοιτάνε από το άνοιγμα. Το μέρος είναι πέρα από κάθε φαντασία...οι τέσσερις εποχές του χρόνου εναλλάσσονται συνεχώς δημιουργώντας τοπία απίστευτης ομορφιάς, μια αιθέρια μουσική ακούγεται από ψηλά, ελαφάκια τρέχουν, πουλάκια πετάνε, ρυάκια και ποτάμια κυλάνε, ποίηση για τα μάτια και τη ψυχή...

γυρνάει ο ένας και λέει:

-λαΛάκα...ωραία είναι εδώ ρε συ...

και του απαντάει ο άΛΛος:




























-ντεμέκ ρε φτιάκα...σαν τη ΧαΛκιδική δεν είναι!

ρε καρντασι τι με κανεις τωρα;;;
ρε φιλε πλακα με κανεις τωρα
που το βρηκες αυτο το ντεμεκ ανεκδοτο;;;;