Κάποτε τα 72 κυβικά στα παπιά, μας κάναν να χαμογελάμε
Τώρα στα 1200 κυβικά κάτι μας λείπει...

Κάποτε οι 1000 δραχμές φτάναν για βενζίνη, τσιγάρα και 2 σπαστούς φραπέδες για να πάμε με τον κολλητό την βόλτα μας.
Τώρα κοιτάζουμε τα 100 ευρώ στο πορτοφόλι μας και δεν το κουνάμε γιατί "τα λεφτά δεν φτάνουν για βόλτα"

Κάποτε φορούσαμε τα Perfecto και τις Vermaht και αισθανόμασταν άρχοντες.
Τώρα ψεκάζουμε με ειδικά σπρέϊ τα Dainese και τα Rukka για να ενισχύσουμε την αδιαβροχοποίηση.

Κάποτε η εφημερίδα ήταν απαραίτητο αξεσουάρ για τις παγωμένες ημέρες.
Τώρα θέλουμε τα λίγο καλύτερα ισοθερμικά γιατί αυτά που έχουμε δεν καλύπτουν τις φτέρνες μας.

Κάποτε ένας μουσαμάς φιλοξενούσε τις σκέψεις τα καλοκαιρινά βράδια σε κάποια παραλία.
Τώρα η σκηνή των 4 εποχών φιλοξενεί τα άγχη και τις ανασφάλειες της επόμενης ταξιδιωτικής μας ημέρας.

Κάποτε μια ζεστή καλημέρα έφτανε για να μάθουμε προς τα που βρίσκεται ο επόμενος προορισμός μας.
Τώρα το GPS έχει αποθηκευμένα όλα τα δεδομένα που χρειάζόμαστε για να μην παρεκλίνουμε ούτε μοίρα από την πορεία μας.

Κάποτε η παρέα αποφάσιζε στον πρωινό φραπέ την διαδρομή.
Τώρα χρειάζονται πολλά fredo για να μελετηθεί-οργανωθεί-σχεδιαστεί η διαδρομή.

Κάποτε περνώντας τα λιγοστά διόδια ο υπάλληλος μας έκανε σινιάλο να περάσουμε χωρίς να πληρώσουμε.
Τώρα ακόμα και σε άσχημες καιρικές συνθήκες η μπάρα δεν ανεβαίνει αν δεν πληρώσουμε το αντίτιμο.

Κάποτε με 2 κατσαβίδια και 1 καρυδάκι λύναμε πολλά από τα προβλήματα στο δρόμο.
Τώρα η μοτοσυκλέτα ΠΡΕΠΕΙ να μπει στο διαγνωστικό.

Κάτι έχουμε χάσει.....
Καλό βράδυ....
Από Βαγγέλης Γκαραγκούνης

Το έχω πει αν επιανε ο παπιος 120 δικαβαλο θα το ειχα all inclusive

Θυμάμαι με 1500 δραχμες πιναμε 2 ατομα καφε ,περναμε ενα πακετο τσιγαρα ,μετα χτυπαγαμε 2 διπλοπιτα τουμπανο ,με δυο κοκες και πρεπει να περισευανε κιολας για κανα παγκο στην λεσχη μπιλιαρδου

Καποτε ειμασταν αλητες και τωρα γιναμε μπουτυρα

καρμπυρατερ στριγγλιαρα μου

την παιδικοτητα μην χασουμε και μην μας κατακλυσει ο φοβος των χρονων

αντε και καλη τυχη μαγκες

ωραια χρονια...

ντιβανομπαουλο υπνος

και ντιβανι βεραντα

Από την 1η Ιανουαρίου του 2000 καταργείται στα κράτη-μέλη της Ευρωπαϊκής Ενωσης η χρήση της βενζίνης με μόλυβδο, γνωστή στη χώρα μας ως βενζίνη σούπερ. Η κατάργηση του τύπου αυτού της βενζίνης απασχολεί ιδιαίτερα τις νότιες χώρες της Ευρωπαϊκής Ενωσης και περισσότερο την Ελλάδα, η οποία διατηρεί ακόμη έναν τεράστιο στόλο αυτοκινήτων και φορτηγών συμβατικής τεχνολογίας.
Η επικείμενη κατάργηση της βενζίνης σούπερ έχει δημιουργήσει αναστάτωση στη χώρα μας και έχει προκαλέσει σε εκατοντάδες χιλιάδες ιδιοκτήτες αυτοκινήτων και μοτοσικλετών πλήθος ερωτήματα που αναζητούν απαντήσεις. Τις απαντήσεις σε αυτά τα ερωτήματα επιχειρεί να δώσει σήμερα «Το Βήμα» με τη βοήθεια ειδικών που ασχολήθηκαν με το θέμα και οι οποίοι υποστηρίζουν ότι γίνεται «πολύς θόρυβος για το τίποτα». Σε κάθε περίπτωση πάντως να υπενθυμίσουμε ότι οι τιμές πώλησης των παλαιών αυτοκινήτων, δεκαετίας και πάνω, με εξαίρεση τις αντίκες, δεν ξεπερνούν τις 300.000 δραχμές.

*Πότε θα καταργηθεί η βενζίνη σούπερ στην Ελλάδα;

Σε λίγες ημέρες, την 1.1.2000, η βενζίνη σούπερ θα καταργηθεί στις περισσότερες χώρες της Ευρωπαϊκής Ενωσης ενώ στις 22 Δεκεμβρίου τα αρμόδια όργανα της επιτροπής για το περιβάλλον θα αποφασίσουν αν θα δοθεί παράταση ενός έτους για την Ελλάδα, την Ισπανία, την Ιταλία και την Πορτογαλία. Στη χώρα μας το υπουργείο Περιβάλλοντος, το οποίο είναι αρμόδιο για το θέμα, ζητεί εξαίρεση από το συγκεκριμένο μέτρο ως το 2005 για περιβαλλοντικούς λόγους. Συγκεκριμένα στη σχετική αίτησή του υποστηρίζει ότι θα επιδεινωθεί στην Ελλάδα το φαινόμενο της φωτοχημικής ρύπανσης της ατμόσφαιρας και θα αυξηθεί το όζον και οι καρκινογόνες ουσίες. Η Ευρωπαϊκή Ενωση, σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις, είναι πιθανόν να δώσει παράταση ενός έτους για τη χρήση της βενζίνης με μόλυβδο. Στη συνέχεια η χώρα μας μπορεί να προσφύγει στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο και να καθυστερήσει την αναγκαστική επιβολή του μέτρου για περίπου μία τριετία ώσπου να εκδοθεί η τελική απόφαση.

Menos έγραψε:

Κάποτε τα 72 κυβικά στα παπιά, μας κάναν να χαμογελάμε
Τώρα στα 1200 κυβικά κάτι μας λείπει...

Κάποτε οι 1000 δραχμές φτάναν για βενζίνη, τσιγάρα και 2 σπαστούς φραπέδες για να πάμε με τον κολλητό την βόλτα μας.
Τώρα κοιτάζουμε τα 100 ευρώ στο πορτοφόλι μας και δεν το κουνάμε γιατί "τα λεφτά δεν φτάνουν για βόλτα"

Κάποτε φορούσαμε τα Perfecto και τις Vermaht και αισθανόμασταν άρχοντες.
Τώρα ψεκάζουμε με ειδικά σπρέϊ τα Dainese και τα Rukka για να ενισχύσουμε την αδιαβροχοποίηση.

Κάποτε η εφημερίδα ήταν απαραίτητο αξεσουάρ για τις παγωμένες ημέρες.
Τώρα θέλουμε τα λίγο καλύτερα ισοθερμικά γιατί αυτά που έχουμε δεν καλύπτουν τις φτέρνες μας.

Κάποτε ένας μουσαμάς φιλοξενούσε τις σκέψεις τα καλοκαιρινά βράδια σε κάποια παραλία.
Τώρα η σκηνή των 4 εποχών φιλοξενεί τα άγχη και τις ανασφάλειες της επόμενης ταξιδιωτικής μας ημέρας.

Κάποτε μια ζεστή καλημέρα έφτανε για να μάθουμε προς τα που βρίσκεται ο επόμενος προορισμός μας.
Τώρα το GPS έχει αποθηκευμένα όλα τα δεδομένα που χρειάζόμαστε για να μην παρεκλίνουμε ούτε μοίρα από την πορεία μας.

Κάποτε η παρέα αποφάσιζε στον πρωινό φραπέ την διαδρομή.
Τώρα χρειάζονται πολλά fredo για να μελετηθεί-οργανωθεί-σχεδιαστεί η διαδρομή.

Κάποτε περνώντας τα λιγοστά διόδια ο υπάλληλος μας έκανε σινιάλο να περάσουμε χωρίς να πληρώσουμε.
Τώρα ακόμα και σε άσχημες καιρικές συνθήκες η μπάρα δεν ανεβαίνει αν δεν πληρώσουμε το αντίτιμο.

Κάποτε με 2 κατσαβίδια και 1 καρυδάκι λύναμε πολλά από τα προβλήματα στο δρόμο.
Τώρα η μοτοσυκλέτα ΠΡΕΠΕΙ να μπει στο διαγνωστικό.

Κάτι έχουμε χάσει.....
Καλό βράδυ....
Από Βαγγέλης Γκαραγκούνης

Ωραίο άρθρο Μενέλαε , μου ξύπνησε γλυκές αναμνήσεις

Από την αρχή του καλοκαιριού έχω αυτή την αίσθηση, ότι κάτι έχω χάσει. Ξεκίνησε ένα απόγευμα που ήθελα να πάω κάπου με το μηχανάκι. Έπρεπε να μετακινήσω αυτ/το, να, να, να, να βάλω μπότες να βάλω μπουφάν, να βάλω γάντια, να βάλω μπαλακλάβα, να βάλω κράνος..... Βαρέθηκα και πήγα με το αυτ/το.

Καθ' οδό άρχισα να νοσταλγώ την έποχή που έκανα το μπανάκι μου έβαζα τα αποσμητικά μου, το μπλουζάκι μου το λακόστ, το σοτσάκι μου και τα άσπρα σεμπάγκο με το μαύρο σημάδι από το λεβιέ των ταχυτήτων και καβάλαγα το μπόλτορα ξεκράνοτος με βρεγμένο ακόμα το μαλί από το λούσιμο για να μου το στρώσει ο αέρας, και ετσι νοιώθοντας πολύ γκόμενος (και ήμουνα ο μπαγάσας ) πήγαινα να πάρω την κοπελιά για τσάρκα στα θαλασσινά μπαράκια.

Το χειμώνα πλαστικό μπουφάν, μπότες βέρμαχ και γάντια του σκι.

Πόσο μ@λ@κας ήμουνα! Αλλά και πόσο ωραία ένοιωθα και πόσο ωραία πέρναγα ρε παίδες!!!

Το κράνος μπήκε στη ζωή μου πολύ γρήγορα. Μετά τα γάντια, το δερμάτινο μπουφάν, οι μπότες.
Ήρθε και η εποχή που αισθανόμουν άσχημα να οδηγώ χωρίς μπουφάν το καλοκαίρι και πήρα και καλοκαιρινό μπουφάν και ολόσωμη φόρμα και γκορντούρα πάνω κάτω. και μπαλακλάβα για το κρύο το χειμώνα και και τον ιδρώτα το καλοκαίρι .....

Και κάπως έτσι νομίζω ότι έχω χάσει την μπάλα.

Στο τέλος νοιώθω ότι την βαριέμαι τόση ασφάλεια και τόση σύνεση. Όταν κολυμπούσα στην άγνοια και την βλακεία της απειρίας μου ήταν καλύτερα μου φαίνεται.

ptinotrofos έγραψε:

Από την αρχή του καλοκαιριού έχω αυτή την αίσθηση, ότι κάτι έχω χάσει.  Ξεκίνησε ένα απόγευμα που ήθελα να πάω κάπου με το μηχανάκι. Έπρεπε να μετακινήσω αυτ/το, να, να, να, να βάλω μπότες να βάλω μπουφάν, να βάλω γάντια, να βάλω μπαλακλάβα, να βάλω κράνος.....  Βαρέθηκα και πήγα με το αυτ/το.

Στο τέλος νοιώθω ότι την βαριέμαι τόση ασφάλεια και τόση σύνεση.  Όταν κολυμπούσα στην άγνοια και την βλακεία της απειρίας μου ήταν καλύτερα μου φαίνεται.

Αυτό!
Πολές φορές σκεπτόμενος την διαδικασία, ήδη η διάθεση μου έχει πέσει στο 50%..
Παλιότερα ήταν όλα ευκολότερα..
Ακράνωτος στα εφηβικά μου χρόνια.. τζινάκι, σπορτέξ και κοντομάνικο.. το μαλλί τέλειο καθώς ο αέρας έκανε άψογα τη δουλειά του και η η βόλτες ήταν γεμάτες απόλαυση!

Μετά ήρθαν τα Φόρουμ όπου άρχισα να βλέπω σπασμένα χέρια, πόδια, κρανία...
Φοβήθηκα.. συνετίστηκα.. όμως πεθύμησα την ανεμελιά..

Μπορεί να φοράω την στολή όταν έχω όρεξη για "παιχνίδι", αλλά πλέον νοιώθω ιδιαίτερα άβολα δίχως το κράνος..

Ευτυχώς καταφέραμε να ζήσουμε την ανεμελιά και είμαστε ακόμα ζωντανοί και περισσότερο συνετοί για να γράφουμε αυτές τις γραμμές στο Φόρουμ.

Menos έγραψε:

ptinotrofos έγραψε:

Από την αρχή του καλοκαιριού έχω αυτή την αίσθηση, ότι κάτι έχω χάσει.  Ξεκίνησε ένα απόγευμα που ήθελα να πάω κάπου με το μηχανάκι. Έπρεπε να μετακινήσω αυτ/το, να, να, να, να βάλω μπότες να βάλω μπουφάν, να βάλω γάντια, να βάλω μπαλακλάβα, να βάλω κράνος.....  Βαρέθηκα και πήγα με το αυτ/το.

Στο τέλος νοιώθω ότι την βαριέμαι τόση ασφάλεια και τόση σύνεση.  Όταν κολυμπούσα στην άγνοια και την βλακεία της απειρίας μου ήταν καλύτερα μου φαίνεται.

Αυτό!
Πολές φορές σκεπτόμενος την διαδικασία, ήδη η διάθεση μου έχει πέσει στο 50%..
Παλιότερα ήταν όλα ευκολότερα..
Ακράνωτος στα εφηβικά μου χρόνια.. τζινάκι, σπορτέξ και κοντομάνικο.. το μαλλί τέλειο καθώς ο αέρας έκανε άψογα τη δουλειά του και η η βόλτες ήταν γεμάτες απόλαυση!

Μετά ήρθαν τα Φόρουμ όπου άρχισα να βλέπω σπασμένα χέρια, πόδια, κρανία...
Φοβήθηκα.. συνετίστηκα.. όμως πεθύμησα την ανεμελιά..

Μπορεί να φοράω την στολή όταν έχω όρεξη για "παιχνίδι", αλλά πλέον νοιώθω ιδιαίτερα άβολα δίχως το κράνος..

Ευτυχώς καταφέραμε να ζήσουμε την ανεμελιά και είμαστε ακόμα ζωντανοί και περισσότερο συνετοί για να γράφουμε αυτές τις γραμμές στο Φόρουμ.

Η ιδέα του κράνους στην περίπτωσή μου προϋπήρχε της αγοράς της μοτοσυκλέτας.

Όταν υπηρετούσα την θητεία μου άκουγα τους παλιούς να αναφέρουν κάποιον που είχε ατύχημα με την μοτοσυκλέτα του και βρισκόταν στο ΝΝΑ σε βαριά κατάσταση. Έλεγαν ότι είχε πέσει με το κεφάλι σε τοίχο και ότι τον είχε σώσει ένα κράνος φουλφέις που είχε φέρει από την Αγγλία.

Μετά από καιρό το παλικάρι ήρθε να πάρει το απολυτήριό του και πήγα να τον δω. Η εικόνα του χαράχτηκε στην μνήμη μου σε σημείο που μπορώ να τον ζωγραφίσω με κάθε λεπτομέρεια κι ας έχουν περάσει 44 χρόνια. Το πρόσωπό του την στάση του ακόμα και την καρέκλα που καθόταν.

Το δέρμα του ήταν κάτασπρο σαν φάντασμα μετά την πολύμηνη νοσηλεία του που δεν τον είχε δει ήλιος. Η αντίθεση με τους υπόλοιπους που είμαστε ηλιοκαμένοι χειροτέρευε την εικόνα. Ήταν κουρεμένος γουλί και το κρανίο του είχε ουλές από ραφές σαν το τέρας του Φρανκενστάιν.

Η κουβέντα ήρθε και στο ατύχημα. μας είπε ότι του έκαναν εγχείρηση στο κεφάλι για να αφαιρέσουν αιμάτωμα από τον εγκέφαλο. Εξ ου και οι ραφές. Αυτό που έλεγε και ξανάλεγε ήταν η φράση <<Αν δεν φορούσα το κράνος θα ήμουν νεκρός>>

Πέρασαν δέκα χρόνια μέχρι να καταφέρω να πάρω μηχανάκι. Ο μόνος λόγος που δεν πήρα το κράνος μαζί με την μηχανή ήταν οικονομικός. Γιατί ότι είχα πήγαν στην προκαταβολή και τα γραμμάτια ήταν μεγάλα.

Χρειάστηκαν 2-3 μήνες να μαζέψω χρήματα και αγόρασα ένα φτηνό πολυκαρμπονάτο που ο πωλητής με διαβεβαίωσε ότι είναι καλό (Εκ των υστέρων πολύ αμφιβάλω)

Το θέμα είναι ότι από τότε δεν έχω οδηγήσει ποτέ ξεκράνωτος Ακόμα και για να πάω το μηχανάκι από τον δρόμο που έχω παρκάρει μπροστά αό το σπίτι μου μέσα στο γκαράζ, είκοσι μέτρα δλδ, βάζω το κράνος. Μου είναι αδύνατον πια να ανέβω στο μηχανάκι χωρίς κράνος.

Τόσο βαθιά έχουν χαραχτεί στο μυαλό μου αυτές οι λέξεις <<Αν δεν φορούσα το κράνος θα ήμουν νεκρός>>

Αν πάω σε ψυχολόγο μάλλον θα μου πει ότι πρόκειται για τραυματική εμπειρία και ίσως να έχει δίκιο. Ίσως είμαι ψυχαναγκαστικός αλλά χέστηκα. Μακάρι να την είχαν όλοι αυτήν την (πετριά) Θα είχαν σωθεί πολλές ζωές.

,

ptinotrofos έγραψε:

Το δέρμα του ήταν κάτασπρο σαν φάντασμα μετά την πολύμηνη νοσηλεία του που δεν τον είχε δει ήλιος. Η αντίθεση με τους υπόλοιπους που είμαστε ηλιοκαμένοι χειροτέρευε την εικόνα. Ήταν κουρεμένος γουλί και το κρανίο του είχε ουλές από ραφές σαν το τέρας του Φρανκενστάιν.

Η κουβέντα ήρθε και στο ατύχημα. μας είπε ότι του έκαναν εγχείρηση στο κεφάλι για να αφαιρέσουν αιμάτωμα από τον εγκέφαλο. Εξ ου και οι ραφές. Αυτό που έλεγε και ξανάλεγε ήταν η φράση <<Αν δεν φορούσα το κράνος θα ήμουν νεκρός>>

Πέρι κράνους λοιπόν..

Το εχω προλαβει με ντεφι κ κλαρινο πανω σε ντατσουν απο γειτονια σε γειτονια