Α Τ Ι Τ Λ Ο

Η ευθεία ήταν πειρασμός, αλλά κράτησε την ταχύτητα χαμηλά. Το τοπίο μαγευτικό και ασυναίσθητα αφέθηκε στην ηρεμία που του πρόσφερε, με μοναδική παραφωνία τα μπουμπουνητά που εξαπέλυε κατά κύματα ο δικύλινδρος που δούλευε τσαμπουκαλεμένος κάτω από τα πόδια του. Παραφωνία; Ίσως για κάποιον περιπατητή ή για κάποιον παρατηρητή άγριων πουλιών, γι’αυτόν ήταν η ομορφότερη μουσική που έδενε αρμονικά με την υπέροχη φύση που ξεδιπλώνονταν μπροστά του. Στροφή μπροστά, κατέβασε μια ταχύτητα και πίεσε ελαφρά το γκάζι, έγειρε το σώμα του λίγο αριστερά και γρήγορα χάθηκε πίσω του, όπως εκατοντάδες χιλιάδες στο παρελθόν. Αυτό που αισθανόταν, δεν ήταν πρωτόγνωρο, αλλά κάθε φορά τον σαγήνευε. Αυτό το δέσιμο, αυτό το αίσθημα, ότι ζωντανός οργανισμός και σίδερο είναι ένα, σαν κένταυρος αισθανόταν που μισός άνθρωπος και μισός μοτοσυκλέτα, κάλπαζε στους ανοιχτούς δρόμους. Κοίταξε δεξιά με την άκρη του ματιού του και είδε πάνω από τον λόφο, μερικά άσπρα σύννεφα, που έμοιαζαν να τον ακολουθούν, κοίταξε αριστερά και μαγεύτηκε από τα χρώματα που έπαιζαν πάνω στην επιφάνεια μιας μικρής λίμνης, κοίταξε μπροστά…. «Μην φεύγεις πατέρα μη»… Με το ζόρι άνοιξε τα μάτια και είδε θολά τον γιό του τον Γιωργάκη. Είχε κάτασπρα μαλλιά και φορούσε ένα ζευγάρι γυαλιά με χοντρούς φακούς. Σήκωσε τα χέρια του και τα κοίταξε, πίσω από σωληνάκια και μισοκολλημένα λευκοπλάστ, τα είδε, χλωμά, αδυνατισμένα, γεμάτα μαύρα σημαδάκια, γέρικα… «Μην φεύγεις πατέρα», ξανάκουσε, κοίταξε λίγο πιο πίσω και είδε τον εγγονό του, τον Μανώλη που είχαν το ίδιο όνομα, είχε σκυμένο το κεφάλι και έκλαιγε. Προσπάθησε να του κάνει ένα νόημα να πλησιάσει, να τον καθησυχάσει. Μάταια, δεν είχε άλλη δύναμη. Γύρισε το βλέμμα ψηλά και τα ενοχλητικά κάτασπρα φώτα του νοσοκομείου του έκαψαν τα μάτια. Ασυναίσθητα τα έκλεισε…. Το δικύλινδρο μοτέρ μπουμπούναγε καλορυθμισμένο, μέσα από τις δίδυμες εξατμίσεις, κάνοντας αντίλαλο στο σκοτεινό τούνελ που το διέσχιζε με ταχύτητα. «Η ομορφότερη μελωδία» σκέφτηκε και έδωσε λίγο παραπάνω γκάζι για να την απολαύσει. Μόλις βγήκε στον ήλιο, μια γλυκιά ζεστασιά διαπέρασε την ραχοκοκαλιά του και τον έκανε να αισθανθεί ήρεμος. Οι διαχωριστικές γραμμές έφευγαν με ταχύτητα πλάι του και μια άψογη άσφαλτος τον κρατούσε σταθερό στην πορεία του. Κοιτάζοντας μπροστά στον ορίζοντα, είδε, ότι μετά την μεγάλη ευθεία που απλώνονταν μπροστά του, ξεκινούσε μια ορεινή διαδρομή γεμάτη κλειστές στροφές, που ανηφόριζαν πάνω σε ένα επιβλητικό βουνό. Αυτό τον γέμισε με μια γλυκιά προσμονή, πάντα είχε μια αδυναμία, στις σφιχτές στροφές. Με το αριστερό χέρι πίεσε το κράνος να καθίσει καλύτερα στο κεφάλι και μια το αριστερό, μετά το δεξί, έσπρωξε τα γάντια πάνω στα πόδια του, για να εφαρμόσουν καλύτερα. Έριξε το σώμα του μπροστά μέχρι που το στήθος ακούμπησε στο ντεπόζιτο. Σήκωσε το κεφάλι έτσι ώστε τα μάτια, να βγαίνουν ίσα ίσα, πάνω από το κοντέρ και το στροφόμετρο…. Καρύδωσε το γκάζι και αισθάνθηκε τον αέρα να έρχεται πάνω του γρήγορα, μανιασμένα. 130, 135, 145, 153… Μέτραγε τις πιστονιές του κινητήρα καθώς η ταχύτητα ανέβαινε και ένα χαμόγελο, καρφώθηκε στα χείλη του. Σήκωσε το σβέρκο προς τον ουρανό και ούρλιαξε με δύναμη, σαν λύκος, «Ούούούούούού!!!»…. «Έτσι είναι λοιπόν ο Παράδεισος» σκέφτηκε και συνέχισε ευτυχισμένος μέχρι την τελική…


(Αναρτήθηκε στο fb από: Γιάννης Σιδεράκης)

.