Μ@λ@κίας πόνημα

Έχω χιλιοακούσει πάρα πολλές μ@λ@κίες στη ζωή μου. Από μικρός.
Όταν ακόμα δεν μπορούσα να φιλτράρω τις πληροφορίες, τα συναισθήματα, τις συμπεριφορές.
Το χειρότερο είναι πως ακόμα επηρεάζομαι. Κι ας γνωρίζω πως ακούω τρέλες..
Κι ας ξέρω πως όλα πηγάζουν από ψυχικές αναπηρίες του απέναντι.
Πάντα οι άλλοι τα καταφέρνουν λίγο-πολύ και με βάζουν -έστω και προσωρινά-στο αρρωστημένο τριπάκι τους.
Έχω αποφασίσει χρόνια τώρα να αρνούμαι την εγγραφή αρνητικών εικόνων στο υποσυνείδητό μου: μου βγαίνει στα όνειρα.
Έτσι ακριβώς λειτουργούν όμως και οι λεκτικές αλλοφροσύνες (αλλιώς μ@λ@κίες) : πάνε και γαντζώνονται σε κάποιο σημείο του εγκεφάλου και βιδώνονται στο υποσεινήδητό μου.
Δεν ξέρω αν πρέπει να αποφεύγω όλες τις παράνοιες της οικουμένης, πιθανώς αυτό να με έβαζε στην απομόνωση.
Όμως ακόμα δεν έχω επιτύχει εκείνη την περιβόητη αποστασιοποίηση, το ναι μεν, αλλά… σε γράφω στ’ @ρχίδι@ μου.
Λέω πως το κάνω, αλλά χαλιέμαι βαθιά. Και το χειρότερο είναι πως το πράγμα πάει κομπολόι : Γιατί αυτο το πράγμα κολλάει παντού, δεν κάνει διακρίσεις…
Είναι μεγάλο πρόβλημα η μ@λ@κία : μεταδίδεται πιο εύκολα κι απ’ τον ιό της γρίπης και σίγουρα δεν απαιτεί σεξουαλική επαφή.
Αυτή απλώς την γιγαντώνει…
Άσε που δεν υπάρχει κατάλληλο εμβόλιο καταπολέμισής της.
Οπότε συμβιβάζομαι και σφυρίζω αδιάφορα ακολουθώντας τον ορίζοντα πατώντας πάνω της ευελπιστώντας πως κάποια στιγμή θα καταφέρω να καθαρίσω τις σόλες μου.

[Πρέπει να είστε εγγεγραμμένοι και συνδεδεμένοι για να δείτε αυτόν το σύνδεσμο.]