Ο Αλμπέρ Καμύ έλεγε ότι η ανθρώπινη κοινωνία όσο περνούν τα χρόνια θα μοιάζει ακόμα περισσότερο με τη… θάλασσα: Θα είναι πρακτικά αδύνατο να απομονωθεί ένα κομμάτι της, έστω και ελάχιστο, από τον υπόλοιπο κόσμο.
Στην εποχή της παγκοσμιοποίησης και του ίντερνετ, όπου βιώνουμε γεγονότα που γίνονται χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά σαν να έγιναν έξω από την πόρτα μας και ένα γεγονός στην άλλη άκρη του κόσμου επηρεάζει και τη δική μας ζωή, τα λόγια του Γάλλου συγγραφέα και φιλοσόφου γίνονται όλο και πιο επίκαιρα.

[Πρέπει να είστε εγγεγραμμένοι και συνδεδεμένοι για να δείτε αυτόν το σύνδεσμο.]

Σ’ αυτή τη Γη όπου έχουμε πια εξερευνήσει και την τελευταία της σπιθαμή είναι αδύνατο να «κρυφτούν» κάποιοι από τους άλλους. Αδύνατο; Η λέξη θα έπρεπε να… διαγραφεί από μόνη της. Περίπου 300 άνθρωποι ζουν απομονωμένοι σ’ ένα νησί-κουκίδα του Ινδικού Ωκεανού, μακριά απ’ όλους και απ’ όλα, χωρίς να ενδιαφέρονται για πολέμους, σεισμούς, λιμούς και οικονομικές κρίσεις που ταλανίζουν την υπόλοιπη υφήλιο. Οι Σεντινελέζοι έχουν μονίμως έξω από την… πόρτα τους το καρτελάκι «Do Not Disturb» (Μην Ενοχλείτε), που βλέπουμε από τα ξενοδοχεία…

Το Βόρειο Σεντινέλ, ο τόπος τους, είναι ένα απομονωμένο νησί, με έκταση περίπου όσο η δική μας Σέριφος. Ανήκει στο αρχιπέλαγος Ανταμάν-Νικομπάρ, μια συστάδα περίπου 2.000 νησιών που απέχουν πολλά χιλιόμετρα από τις δυτικές ακτές της Ινδίας, αλλά ανήκουν σ’ αυτή διοικητικά. Ολα αυτά, βέβαια, είναι απολύτως τυπικά. Δεν υπάρχει καμία συνθήκη στην οποία οι κάτοικοι του Σεντινέλ να συμφωνούν την υπαγωγή τους στην Ινδία, απλούστατα επειδή δεν υπήρξε ποτέ καμία ανθρώπινη επαφή μαζί τους, καμία συνομιλία, ούτε καν νόημα, εδώ και χιλιάδες χρόνια!

[Πρέπει να είστε εγγεγραμμένοι και συνδεδεμένοι για να δείτε αυτόν το σύνδεσμο.]

Οι Σεντινελέζοι είναι ένας ζωντανός γρίφος. Κανείς δεν ξέρει ούτε καν πώς αποκαλούν τους εαυτούς τους, ούτε έχει μελετήσει τη γλώσσα τους, ούτε και έχει καταγράψει τα ήθη και έθιμά τους. Και, φυσικά, κανείς δεν τους έχει μετρήσει: Από εικασίες και μόνο ο πληθυσμός του νησιού ανέρχεται σε 250 ανθρώπους. Μπορεί να είναι πολύ περισσότεροι ή πολύ λιγότεροι.

Το νησί θεωρούνταν ακατοίκητο, όταν το 1771 ο καπετάνιος Τζον Ρίτσι ενός υδρογραφικού πλοίου της Εταιρίας Ανατολικών Ινδιών παρατήρησε φώτα πάνω στο νησί, αλλά κανείς δεν ενδιαφέρθηκε για περαιτέρω επαφή. Το 1867 ένα ινδικό πλοίο ονόματι «Νινευή» ναυάγησε στα ανοιχτά του νησιού και 106 μέλη του πληρώματος βγήκαν με βάρκες στην ακτή, όπου επί δέκα ημέρες έμειναν καθηλωμένοι από συνεχείς επιθέσεις των Σεντινελέζων με τόξα και βέλη (!), ώσπου να περιμαζευτούν από μία ομάδα διάσωσης… Εκεί κατάλαβαν όλοι ότι οι κάτοικοι του νησιού δεν ήταν φιλικοί, σε αντίθεση με τους άλλους κατοίκους του αρχιπελάγους.

[Πρέπει να είστε εγγεγραμμένοι και συνδεδεμένοι για να δείτε αυτόν το σύνδεσμο.]

Ο Μορίς Πόρτμαν, ένας αξιωματούχος των Βρετανικών Ινδιών που υπηρετούσε στο Πορτ Μπλερ, την πρωτεύουσα του αρχιπελάγους, εκδήλωσε ενδιαφέρον να εξερευνήσει το νησί και τους κατοίκους του το 1880. Αποβιβάστηκε με ένα στρατιωτικό άγημα και προσπάθησε να έλθει σε επαφή με τους κατοίκους, ωστόσο όλοι είχαν εγκαταλείψει τις καλύβες τους και είχαν καταφύγει στο δάσος. Με τα πολλά κατάφερε να ανακαλύψει έξι απ’ αυτούς, οι οποίοι… συνελήφθησαν και οδηγήθηκαν στο Πορτ Μπλερ, όπου αμέσως αρρώστησαν και δύο απ’ αυτούς πέθαναν χωρίς να πουν οποιαδήποτε λέξη, ούτε καν μεταξύ τους. Οι υπόλοιποι μεταφέρθηκαν πίσω στο νησί και αφέθηκαν στην ησυχία τους…

Μετά την ανεξαρτησία της Ινδίας, η κυβέρνηση προσπάθησε να αποκτήσει φιλικές σχέσεις με τους κατοίκους και αποφασίστηκε να γίνονται εξερευνητικά ταξίδια περιορισμένης κλίμακας ανά τρία χρόνια, αρχίζοντας από το 1967. Κανένα ταξίδι δεν έφερε αποτέλεσμα, οι Σεντινελέζοι εξαφανίζονταν όταν έβλεπαν άλλη ισχυρή ανθρώπινη παρουσία ή έδειχναν εχθρότητα όταν έβλεπαν λίγους αντιπάλους. Το 1981 ένα εμπορικό πλοίο κόλλησε στον κοραλλιογενή ύφαλο που περιβάλλει το νησί και οι άοπλοι ναύτες ετοιμάστηκαν να αντιμετωπίσουν επίθεση από τους εξαγριωμένους Σεντινελέζους, οι οποίοι δεν επιτέθηκαν τελικά λόγω της φουσκοθαλασσιάς…

[Πρέπει να είστε εγγεγραμμένοι και συνδεδεμένοι για να δείτε αυτόν το σύνδεσμο.]

Το 1997 η ινδική κυβέρνηση με επίσημη δήλωσή της αποφάσισε να σταματήσει τα ταξίδια στο Σεντινέλ. Στο κείμενο αναφέρεται ότι «δεν υπάρχει καμία πρόθεση να αναμιχθούμε με τον τρόπο ζωής και τα έθιμα των Σεντινελέζων, ούτε ενδιαφέρον για περαιτέρω επαφή μ’ αυτούς». Το τελευταίο πέρασμα από το νησί ήταν το 2004, μετά τον καταστροφικό σεισμό και το τσουνάμι στην Ινδονησία, που προκάλεσε χιλιάδες θύματα και στο αρχιπέλαγος Ανταμάν-Νικομπάρ. Ένα στρατιωτικό ελικόπτερο στάλθηκε στο νησί για να εξακριβώσει ότι τουλάχιστον υπάρχει ακόμα ανθρώπινη παρουσία εκεί. Οι απτόητοι Σεντινελέζοι δεν δίστασαν να δηλώσουν την παρουσία τους με… πέτρες και βέλη προς το ελικόπτερο…

[Πρέπει να είστε εγγεγραμμένοι και συνδεδεμένοι για να δείτε αυτόν το σύνδεσμο.]