Μεταξύ 1978 και 1992 κέρδισε στην πίστα όλους τους πρωταθλητές μιας αξέχαστης εποχής και αν και δεν κατάφερε ποτέ να κερδίσει τον πολυπόθητο παγκόσμιο τίτλο,κέρδισε επάξια τη θέση του ανάμεσα στους ζωντανούς θρύλους της ταχύτητας.

Εύκολα σου έρχεται ένα χαμόγελο αν σκεφτείς τον Randy Mamola.Ξεκίνησε την καριέρα του διεκδικόντας το παγκόσμιο πρωτάθλημα των 500cc,στα τέλη της δεκαετίας του 70,πήρε την δεύτερη θέση του παγκόσμιου πρωταθλήματος στη μεγάλη κατηγορία το 1980,1981,1984 και 1987 και μεχρι και σήμερα -στα πενήντα του χρόνια-συνεχίζει να κατέχει θέση στα paddock, με τον ίδιο ενθουσιασμό και το ίδιο ιδιαίτερο χιούμορ που τον χαρακτήριζε και την εποχή που συμμετείχε ως πιλότος.

Πολλοί λίγοι από εκείνους τους οδηγούς αλλα και από τους εν ενεργεία σύγχρονους, κατάφεραν να επιτύγχουν τέτοια επίδραση και τόσο ιδιαίτερη σχέση με το κοινό.Δύο δεκαετίες αφότου αποσύρθηκε και όχι μόνο δεν ξεχάστηκε από τον κόσμο αλλά και σήμερα πολλοί γονείς πλέον ψάχνουν τον Mamola στα circui για να δείξουν στα παιδιά τους ένα από τα μεγαλύτερα ινδάλματα των εφηβικών τους χρόνων.
Πόσους τίτλους πρέπει να κερδίσει κανείς για να το επιτύχει αυτό;
Την εποχή της εξέλιξης των "άγριων" δίχρονων 500cc,στις αρχές της δεκαετίας του 80, ο Mamola ήταν συνόνυμο του θεάματος μέσα και έξω από την πίστα.Έχουν γραφτεί πολλά για τα ιστορικά πια αστεία και τα αξέχαστα στριπτηζ του στα paddock.

Όταν τερμάτισε την καριέρα του ως πιλότος με την ολοκλήρωση του πρωταθλήματος του 1992 και αφού παρέμεινε πάνω από μιάμιση δεκαετία στα 500cc τρέχοντας για τις Suzuki,Yamaha,Honda και Cagiva,συνεισέφερε αποφασιστικά στο έργο των μη κυβερνητικων οργανώσεων"Σώστε τα παιδιά" και "Οδηγοί για την υγεία" ώστε χιλιάδες άνθρωποι στην Αφρική να έχουν την δυνατότητα άμεσης ιατρικής φροντίδας.Πως το έκανε αυτό;Παραχωρόντας στο ιατρικό προσωπικό τις δικές του μηχανές για να χρησιμοποιηθούν ως μέσα μεταφοράς καθώς βέβαια και όλη του την τεχνογνωσία για τον χειρισμό και τη διατήρησή τους.
Μπορεί για το νεανικό κοινό το όνομα του Randy Mamola να παραπέμπει στον οδηγό στο τιμόνι της Ducati Desmosedici στολισμένης με τα χρώματα της Phillip Morris,αλλά αν ψάξει κανείς βαθύτερα στην ιστορία του αθλήματος,θα διαπιστώσει ότι τα διαπιστευτήρια του Mamola είναι πολύ περισσότερα.
Χωρίς να υποβαθμίζει καθόλου την συγκίνηση του να οδηγεί μια μηχανή MotoGp κάθε Κυριακή εδώ και 20 χρόνια από τότε που αποσύρθηκε,θυμάται:

"Έχω κερδίσει αγώνες στα 500cc με τρεις κατασκευαστές, τη Suzuki,τη Yamaha και τη Honda και με τέσσερις ανέβηκα στο βαθρο στις δεκαετίες του 70,του 80 και του 90.Ανέβηκα συνολικά 54 φορές στο βάθρο και πήρα 13 νίκες στο GP".
"΄Εως σήμερα είμαι ο τρίτος στη σειρά νοτιοαμερικάνος οδηγός με τα περισσότερα βάθρα.Μόνο οι Wayne Rainey και Eddie Lawson βρίσκονται πιο πάνω σε αυτή τη στατιστική,ενώ μετά από εμενα ακολουθούν οι Kevin Schwantz,Freddie Spencer και Kenny Roberts,πατέρας και γιος.Αυτό από μόνο του αποδεικνύει ότι υπήρξαν μεγάλες επιτυχίες, αλλά ποτέ δεν κέρδισα το πρωτάθλημα".



"Αυτό που με ικανοποιεί ιδιαίτερα είναι το ότι δεν υπήρξα πιλότος μιας και μόνο μηχανής αλλά ήμουν ανταγωνιστικός με όλες όσες αγωνίστηκα.Ξεκίνησα το 1978 και ήμουν ο νεότερος πιλότος που ανέβηκε δύο φορές στο βάθρο στα 500cc,εκείνη την εποχή με μια ιδιωτκή ομάδα.Η πρώτη φορά ήταν στην Imatra της Φινλανδίας."
"Επίσης είμαι ιδιαίτερα υπερήφανος για ότι έχω πετύχει στον τομέα της ασφάλειας.Είναι γνωστό ότι οι αγώνες μοτοσυκλέτας ενέχουν κίνδυνο όμως τότε το να είσαι γρήγορος ήταν πολύ πιο σημαντικό από το να τρέχεις με συνθήκες ασφάλειας.Επομένως να είστε σίγουροι ότι τα πράγματα δεν ήταν πιο εύκολα από ότι σήμερα.
Ίσως θα προτιμούσα να ήταν διαφορετικά σήμερα τα πράγματα σε ότι αφορά τις σχέσεις ανάμεσα στους οδήγούς ή μάλλον την έλλειψη σχέσεων αναμεσά τους.Και τότε οι οδηγοί προέρχονταν από διαφορετικές χώρες και περιβάλλοντα αλλά θεωρώ ότι υπήρχε περισσότερη επικοινωνία σε σχέση με σήμερα.Νομίζω πως όλοι θα πρέπει να καταλάβουν πως κάτι θα πρέπει να αλλάξει σε αυτό το θέμα, αν θέλουν να ξαναπροσελκύσουν το ενδιαφέρον των χορηγών."

Κατά τη διάρκεια της μακρόχρονης διαδρομής του ο Mamola όχι μόνο συναγωνίστηκε με πιλότους διαφορετικών γεννεών αλλά υπήρξε και μάρτυρας της τεχνολογικής εξέλιξης των μηχανών:"Επίσης θα πρέπει να αναφέρω ότι από την πρώτη νίκη μου το 1980 μέχρι την τελευταία μου το 1987,έζησα σημαντικότατες τεχνολογικές βελτιώσεις όπως οι θερμαντήρες των ελαστικών,τα φρένα με ανθρακονήματα ή η εμφάνηση των ακτινωτών ελαστικών.Υπήρξα ο πρώτος πιλότος που πήρα την νίκη με τα ελαστικά νέας τεχνολογίας κι επίσης ο μοναδικός που ανέβηκε στο βάθρο με τη γόμα της Pirelli.Ξέρω ότι μπορεί να ακούγεται κάπως κλισέ όμως την εποχή εκείνη ήμασταν όλοι πιο αθώοι κι επιπλέον οι αγώνες ήταν πολύ λιγότερο προβλέψιμοι.
Σε τεχνικό επίπεδο υπήρχαν μεγάλες διαφορές ανάμεσα στις μηχανές.Τότε ακόμη χρησιμοποιούσαμε καρμπυρατέρ και από τον πρώτο αγώνα μου το 1979 μέχρι τον τελευταίο το 1992 υπήρξε κάτι που πάντα με συνόδευε.Η μαγεία του να οδηγώ μία 500αρα πραγματικά γρήγορη.Οι 500αρες ήταν σαν άγριοι ταύροι.Επάνω τους είχες την αίσθηση ότι δεν ήξερες μέχρι πού θα μπορούσες να φτάσεις.Ήταν σαν ένα ταξίδι στο άγνωστο.
Ο ανταγωνισμός και τότε ανάμεσα στους κατασκευαστές ήταν έντονος και διαρκής αλλά την ίδια στιγμή η απλότητα των δίχρονων μηχανών επέτρεπε στους ιδιώτες οδηγούς να είναι ανταγωνιστικοί εφόσον ήταν ικανοποιητικά γρήγοροι.Αλλά αν με ρωτούσες αν τότε ήταν πιο δύσκολα, θα σου απαντούσα όχι.Σε οποιαδήποτε εποχή το να κερδίσεις είναι εξαιρετικά δύσκολο."

ΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΜΕ ΤΗ SUZUKI

"Υποθέτω πως όλοι οι πιλότοι έχουμε καλές αναμνήσεις από τις νίκες μας.Φυσικά η πρώτη νίκη είναι μία από αυτές.Πολλές φορές ,μετά την πρώτη νίκη όλα φαντάζουν πιοο εύκολα και η δεύτερη δεν αργεί.Η δική μου ήταν στο Zolder του Βελγίου το 1980.Ήμουν δευτεραθλητής για πρώτη φορά σε εκείνη τη σεζόν την πρώτη που ολοκλήρωσα στο παγκόσμιο πρωτάθλημα.Τον τίτλο τον κέρδισε τότε ο Kenny Roberts.To ειρωνικό είναι ότι πέτυχα εκείνη τη νίκη τερματίζοντας μπροστά από τον ίδιο τον Roberts,τον Graziano Rossi-τον πατέρα του Valentino-,τον Marco Lucchinelli και κάποια χρόνια μετά θα έτρεχα για την ομάδα του Kenny.

To 1980 ήμασταν στον τελευταίο αγώνα ,στην παλιά και μεγάλη πίστα του Nurburgring.Εγώ έπρεπε υποχρεωτικά να κερδίσω και ο Kenny Roberts χρειαζόταν να τερματίσει τέταρτος.Είχα καταταχθεί σχεδόν τρία δευτερόλεπτα γρηγορότερος από τους υπόλοιπους οδηγούς και εννέα δευτερόλεπτα πιο γρήγορος από το ρεκόρ της πίστας.
Ηγούμουν του αγώνα ο οποίος ήταν έξι γύρων.Στον δεύτερο ή τρίτο γύρο το κιβώτιο ταχυτήτων άρχισε να χάνει λάδια από την μετάδοση μέχρι τα πιστόνια κι έτσι σε πολύ λίγο χρόνο η μηχανή γέμισε λάδια.Μέχρι εκείνο το σημείο εγώ ήμουν στην πρώτη θέση και ο Roberts στην πέμπτη και όλα έδειχναν πως θα κέρδιζα το πρωτάθλημα ,όμως εξαιτίας αυτού του προβλήματος τερμάτισα πέμπτος και ο Roberts τέταρτος.

Τον επόμενο χρόνο ήμουν ο πρώτος οδηγός της Suzuki στην ομάδα Olio FIAT του Roberto Galina ,με τους Graziano Rossi και Marco Lucchineli.Όμως κάποιες φορές το να είσαι πρώτος πιλότος έχει και τα μειονεκτήματά του γιατί πρέπει να δοκιμάζεις πολλά καινούργια πράγματα και αν κάτι δεν πάει καλά ίσως να μην έχεις πια τη δυνατότητα να γυρίσεις στο προηγούμενο υλικό.Εκείνο το χρόνο δούλευα με τον Jeremy Burgess -ο οποίος είναι τεχνικός υπεύθυνος της Ducati για τον Valentino Rossi- και μαζί μου πέτυχε την πρώτη του νίκη.

Κοιτόντας πίσω σ'εκείνη την εποχή ,νομίζω πως τα λάθη που διαπράξαμε εξαιτίας λαθεμένων αποφάσεων ήταν ο λόγος που χάσαμε τότε το πρωτάθλημα.Ξέρω ότι είναι εύκολο να το λέω πια αλλά με την πείρα που έχουμε τώρα,θα είχαμε σίγουρα κερδίσει τον τίτλο.Στον αγώνα της Monza επίσης έσπασα ΄ενα πιστόνι στο γύρο προθέρμανσης,ενώ προηγούμουν δέκα βαθμούς στο πρωτάθλημα."

Ο ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ ΠΙΛΟΤΟΣ;

Μπορεί ο Mamola να μην έχει γίνει ποτέ πρωταθλητής, αλλά κατά τη διάρκεια της μακράς του καριέρας προσπέρασε κάποια στιγμή όλους τους αντιπάλους του από τους οποίους έχασε τον τίτλο.Αυτό του επέτρεψε να έχει μια ξεκάθαρη άποψη για το ποιός από αυτούς ήταν ο πιο δύσκολος για να τον κερδίσει στην πίστα."Αυτό είναι αστείο και διασκεδάζοντας θα επέλεγα την περίπτωση του Freddie Spencer.Κανείς στα paddock δεν μπορούσε να καταλάβει γιατί ο Spencer ήταν τόσο γρήγορος.Κατείχε μία φυσική ικανότητα ,που έκανε τα πράγματα απλά και όταν κέρδιζε τα πρωταθλήματα το έκανε σαν να ήταν κάτι εύκολο.Όταν κέρδισε τον πρώτο τίτλο κόντρα στον Roberts
το 1983 ,υπήρχαν τέσσερις πιλότοι βορειοαμερικάνοι στις πρώτες θέσεις της κατάταξης,-Roberts,Spencer,Mamola και Lawson-, όμως μόνο οι Kenny και Freddie κατάφεραν να κερδίσουν αγώνες εκείνη τη σεζόν."
"Αν έπρεπε να κάνω μία λίστα των αντιπάλων μου με το μεγαλύτερο ταλέντο,θα έλεγα ότι πρώτος θα ήταν ο Kenny Roberts και θα το καταλάβαινες αν τον είχες δει να οδηγεί.Όταν βγήκε να τρέξει με την Yamaha 750 των dirt track στην Ινδιανάπολη το 2009, ο Kenny ήταν 58 ετών.Επομένως μπορείς να καταλάβεις πώς ήταν στα 18 του.Ο Kenny τότε ήταν ένα από τα είδωλά μου.Ήταν απίστευτο να τον βλέπεις να οδηγεί εκτός ασφάλτου."

HONDA KAI YAMAHA

"Τη σεζόν του 1984 άρχισα το πρωτάθλημα με τη τρικύλινδρη HONDA 500 από τον τρίτο αγώνα.Μετά η HONDA μου άφησε για πρώτη φορά στο Silverstone τη νέα NSR V4 που είχε φέρει ο Spencer.Ήταν κυριολεκτικά ένα αδάμαστο τέρας με σοβαρά προβλήματα που δημιουργούσαν ο άτυπος σχεδιασμός της,το ντεπόζιτο καυσίμου τοποθετημένο κάτω από τον κινητήρα και η εξάτμιση πάνω από αυτό.Και όμως την πρώτη φορά που έτρεξα με αυτή , κέρδισα και τον αγώνα.Μετά από ένα τόσο κακό ξεκίνημα, κατέληξα δεύτερος στο πρωτάθλημα πίσω από τον Lawson."

Σε μία καριέρα γεμάτη μεγάλες στιγμές ο Randy μπορεί να ανασύρει τις καλύτερες:"Το 1987 ήταν σίγουρα μία από τις καλύτερες χρονιές για μένα ,αφού η ομάδα μου -η Lucky Strike Roberts-ήταν η καλύτερη της Yamaha στο πρωτάθλημα και επιπλέον ξεπεράσαμε αυτήν που διεύθυνε ο Giacomo Agostini, που ως τότε ήταν η καλύτερη ομάδα με τον Eddie Lawson.Υπήρχε τότε ένας πολύ σκληρός ανταγωνισμός ελαστικών ,κυρίως μεταξύ Michelin και Dunlop αλλά και λίγο αργότερα καί με την Pirelli.Τότε η δική μας Yamaha φορούσε Dunlop και ο Kenny Roberts ξεκαθάρισε τις προθέσεις του:"θέλω να είμαστε η καλύτερη ομάδα της Yamaha".