Το είδα, το διάβασα και αν και με πιάνει στα μισά της δεκαετίας του '70, με αγγίζει απόλυτα. Θα ήθελα να το μοιραστώ μαζί σας γιατί τελικά .... ΕΧΟΥΜΕ ΧΑΣΕΙ ΤΟ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ ΝΟΗΜΑ

Μια χιουμοριστική αλλά και πικρή "κραυγή αγωνίας απ' όλους εκείνους που
αισθάνονται ότι μεγαλώνουν με την ίδια, σχεδόν, ταχύτητα με την οποία
φαίνεται να αλλάζουν όλα στη ζωή μας. Γράφει, λοιπόν, ο Γκράχαμ:

«Σύμφωνα με τους σημερινούς νομοθέτες και τεχνοκράτες, όσοι ήμασταν παιδιά
στη δεκαετία του '60 και του '70, δεν θα έπρεπε να είχαμε επιβιώσει μέχρι
τώρα, γιατί οι παιδικές μας κούνιες, ας πούμε, ήταν βαμμένες με μπογιά που
περιείχε σίδηρο. Κι εμείς, γλείφοντάς την όλη μέρα, θα έπρεπε να είχαμε
πεθάνει από δηλητηρίαση.
Στα φάρμακα εκείνης της εποχής δεν είχαμε ειδικά καπάκια ασφαλείας.

Όταν καβαλάγαμε τα ποδήλατά μας δεν φορούσαμε κράνη. Στο αυτοκίνητο των
γονιών μας, όταν μπαίναμε, ούτε σε ειδικά καθίσματα καθόμασταν ούτε ζώνες
φορούσαμε ούτε αερόσακους είχαμε. Ήταν μεγάλο γλέντι όταν μας επέτρεπε ο
μπαμπάς να καθίσουμε μπροστά.

Νερό πίναμε από τη βρύση και είχε την ίδια γεύση με αυτό που πίνουμε
σήμερα εμφιαλωμένο. Τρώγαμε ψωμί με βούτυρο και γλυκά απίθανα και πατάτες
τηγανητές και δεν ήμασταν ποτέ παχύσαρκοι, γιατί τρέχαμε συνεχώς έξω,
παίζαμε, δεν καθόμασταν στον καναπέ ή στο κομπιούτερ.

Το αναψυκτικό ή την μπύρα μας τα μοιραζόμασταν από το ίδιο μπουκάλι ή
τενεκέ με τους φίλους μας. Κανείς μας δεν πέθανε απ' αυτό.

Κατασκευάζαμε κάτι γκο-καρτ της συμφοράς με τις ώρες και έπειτα
Ανεβαίναμε στην κορυφή μιας μεγάλης ανηφόρας και κατεβαίναμε
φουλ,ανακαλύπτοντας πολύ αργά ότι είχαμε ξεχάσει να φτιάξουμε φρένα.
Γκρεμοτσακιζόμασταν. Ματώναμε. Σπάγαμε χέρια και πόδια.
Πονούσαμε.Κλαίγαμε. Δεν βάζαμε τους γονείς μας να κάνουν μήνυση στη μάντρα
απ' Όπου αγοράσαμε τα παλιοσίδερα με τα οποία φτιάξαμε το καρτ μας.
Και, να'μαστε! Ακόμα ζωντανοί. Και ωραίοι.
Φεύγαμε από το σπίτι το πρωί και επιστρέφαμε λίγο πριν νυχτώσει. Κανείς
δεν μας γύρευε. Ήξεραν ότι θα επιστρέφαμε.

Δεν είχαμε ούτε Play Station ούτε X-Box ούτε video game ούτε 99 κανάλια
στην τηλεόραση ούτε ήχο surround, ούτε κινητά τηλέφωνα ούτε προσωπικούς
υπολογιστές ούτε chat rooms για μοναχικές ψυχούλες στο Ιντερνετ. Είχαμε
φίλους που πηγαίναμε έξω για να τους συναντήσουμε.

Πλακωνόμασταν στο ξύλο. Ξύλο άγριο, μιλάμε. Ούτε ένας ποτέ δεν πήγε στη
μαμά ή στον μπαμπά του για να καταγγείλει εκείνον από τον οποίον τις
έφαγε.

Πηγαίναμε περπατώντας στα σπίτια των φίλων μας.
Με τα πόδια πηγαίναμε Και στο σχολείο. Δεν μας έπαιρναν η μαμά κι ο
μπαμπάς ούτε το σχολικό.

Όταν δεν είχαμε τι παιχνίδι να παίξουμε, ανακαλύπταμε καινούργια. Με ξύλα,
με λαστιχάκια, με μπαλάκια του τένις, με πέτρες, με νερό, με... τίποτα.

Το παιχνίδι θέλει φαντασία. Κι εμείς τη δική μας φαντασία την
καλλιεργούσαμε.

Νομίζω πως από τη γενιά μας βγήκαν οι καλύτεροι εφευρέτες, λύτες
προβλημάτων και ρισκαδόροι που έχουν βγει ποτέ.
Είχαμε ελευθερία, αποτυχίες, επιτυχίες και υπευθυνότητα. Και μάθαμε να
ταχειριζόμαστε όλ' αυτά καλά. Είμαστε η γενιά που στερήθηκε πολλά, αλλά
είχε τα πάντα»


ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ- 02/02/2004

Kάποτε ο χρόνος είχε τέσσερις εποχές, σήμερα έχει δύο.

· Κάποτε δουλεύαμε οκτώ ώρες, σήμερα έχουμε χάσει το μέτρημα.

· Κάποτε είχαμε χρόνο να πάμε για καφέ με τους φίλους μας. Τώρα τα λέμε μέσω MSN και Skype.

· Κάποτε είχαμε χρόνο να κοιτάξουμε τον ουρανό, να δούμε το χρώμα του, να ακούσουμε το κελάηδισμα των πουλιών, να νιώσουμε την ευωδιά του βρεγμένου χώματος. Σήμερα τα βλέπουμε στην τηλεόραση.

· Κάποτε παίζαμε με τους φίλους μας ποδόσφαιρο στις αλάνες. Σήμερα παίζουμε ποδόσφαιρο στο Playstation.

· Κάποτε ζητάγαμε συγγνώμη από κοντά. Σήμερα το λέμε και με SMS.

· Κάποτε κυκλοφορούσαμε με ταπεινά αυτοκίνητα 1000 κυβικών και ήμασταν χαρούμενοι. Σήμερα κυκλοφορούμε με τζιπ 2000 κυβικών και στεναχωριόμαστε που δεν έχουμε τζιπ... 3000 κυβικών.

· Κάποτε αγοράζαμε ένα παντελόνι και το είχαμε για δύο χρόνια. Τώρα το έχουμε
δύο μήνες και μετά παίρνουμε άλλο.

· Κάποτε ζούσαμε σε σπίτι 65 τετραγωνικών και... ήμασταν ευτυχισμένοι. Σήμερα
ζούμε σε σπίτια 120 τετραγωνικών και δεν χωράμε μέσα...

· Κάποτε λέγαμε καλημέρα σε ένα περαστικό και τον ρωτούσαμε για την τάδε οδό.
Σήμερα μας το λέει ο navigator.

· Κάποτε πίναμε νερό της βρύσης και ήμασταν μια χαρά. Σήμερα πίνουμε
εμφιαλωμένο και...αρρωσταίνουμε.

· Κάποτε είχαμε τις πόρτες των σπιτιών ανοικτές, όπως και τις καρδιές μας.
Σήμερα κλειδαμπαρωνόμαστε, βάζουμε συναγερμούς και έχουμε και 5-6 λυκόσκυλα
για να μην αφήσουμε κανέναν να μας πλησιάσει. Είτε είναι καλός, είτε κακός.

· Κάποτε ξυπνάγαμε πρωί πρωί την Κυριακή για να πάμε στην εκκλησία. Σήμερα δεν
πάμε γιατί είναι...μπανάλ. Και γιατί οι παπάδες γίνανε μεσίτες και
επιχειρηματίες.

· Κάποτε είχαμε 2 τηλεοπτικά κανάλια και πάντα βρίσκαμε κάτι ενδιαφέρον να
δούμε. Σήμερα έχουμε 100 κανάλια και δεν μας αρέσει κανένα πρόγραμμα.

· Κάποτε μαζευόμασταν όλη η οικογένεια γύρω από το κυριακάτικο τραπέζι και
αισθανόμασταν ενωμένοι και ευτυχισμένοι. Σήμερα έχει ο καθένας το δικό του
δωμάτιο και δεν βρισκόμαστε μαζί στο τραπέζι ποτέ...

· Κάποτε η σκληρή δουλειά ήταν ιδανικό. Σήμερα είναι μαλακία.

· Κάποτε τα περιοδικά έπαιρναν συνέντευξη από τον Σεφέρη. Σήμερα παίρνουν από
τον Καρβέλα.

· Κάποτε μας μάγευε η φωνή του Στέλιου Καζαντζίδη, σήμερα μας ξεκουφαίνει
ο...Μακρόπουλος.

· Κάποτε οι τραγουδίστριες τραγουδούσαν με τη φωνή. Σήμερα τραγουδούν με κάτι
άλλο.

· Κάποτε ντοκουμέντο ήταν μια επιστημονική ανακάλυψη. Σήμερα ντοκουμέντο είναι
ένα ερασιτεχνικό βίντεο που δείχνει δύο οπαδούς ομάδων να ανοίγουν ο ένας το
κεφάλι του άλλου.

· Κάποτε βλέπαμε στην τηλεόραση κινούμενα σχέδια με τον Μίκυ Μάους, τον
Σεραφίνο, τον Τιραμόλα. Σήμερα βλέπουμε τους Power Rangers και τους Monsters
με όπλα και χειροβομβίδες να σκοτώνουν και να ξεκοιλιάζουν...τους κακούς.

· Κάποτε μας αρκούσε μια βόλτα με την κοπέλα μας σε ένα ταπεινό δρομάκι της
γειτονιάς. Χέρι-χέρι, να κοιτάμε τον ουρανό, να σιγοψιθυρίζομε ένα
ρομαντικό τραγουδάκι και να ταξιδεύουμε νοητά. Σήμερα πάμε διακοπές στο
Ντουμπάι, στο Μαρόκο και στο Μεξικό. Και ονειρευόμαστε ταξίδια στο Θιβέτ.

· Κάποτε είχαμε το θάρρος και τη λεβεντιά να λέμε «Έκανα λάθος». Σήμερα λέμε
«Αυτός φταίει»...

· Κάποτε νοιαζόμασταν για το γείτονα, σήμερα τσατιζόμαστε αν αγοράσει καλύτερη
τηλεόραση από εμάς.

· Κάποτε ζούσαμε με το μισθό μας. Σήμερα ζούμε με τους μισθούς που ΘΑ πάρουμε.

· Κάποτε δεν είχαμε φράγκο στην τσέπη, μα ήμασταν τόσο, μα τόσο ευτυχισμένοι!
Σήμερα έχουμε τα πάντα και τρωγόμαστε με τα ρούχα μας.

· Κάποτε περνάγαμε υπέροχα στο ταβερνάκι της γειτονιάς, με κρασάκι, τραγούδι
και κουτσομπολιό. Σήμερα...μιζεριάζουμε σε ακριβά εστιατόρια του Κολωνακίου.

· Κάποτε ιδανικό ήταν να γίνεις αναγνωρισμένος. Σήμερα ιδανικό είναι να γίνεις
απλά αναγνωρίσιμος.

· Κάποτε μας δάνειζε λεφτά ο αδελφός μας. Σήμερα μας δανείζουν οι τράπεζες.

· Κάποτε κοιτούσαμε στα μάτια τους ανθρώπους. Τώρα τους κοιτάμε στην τσέπη.

· Κάποτε δουλεύαμε για να ζήσουμε. Σήμερα ζούμε για να δουλεύουμε.

· Κάποτε είχαμε χρόνο για τον εαυτό μας. Σήμερα δεν έχουμε χρόνο για
κανένα....


Αυτό το «Κάποτε», το έλεγαν Ζωή....